Turystyka pielgrzymkowa – definicje, istota i cel

Oceń tę pracę

praca magisterska z 2010 roku

Pierwsze podróże podejmowane do miejsc świętych sięgają czasów prehistorycznych. Wyprawy o charakterze religijnym zachowały się w Starym Testamencie, hinduskich Wedach, czy Dziejach Herodota. Źródła te podają, że już w starożytnym Egipcie uroczystości religijne cieszyły się olbrzymią popularnością. Podróże podejmowane typowo turystycznie, w celu zaspokojenia ciekawości czy przyjemności datowane są dopiero na ok. 1500 r. p.n.e. Motywy religijne i poznawcze występowały także w imprezach kulturalnych i sportowych w starożytnej Grecji i Rzymie. Były to także formy kultu Bogów, jak np. igrzyska w Olimpii, Delfach, Koryncie, skupiające masę ludności. W czasach rzymskich wyprawy turystyczne zaczęły przeżywać prawdziwy rozkwit. Podróże obejmowały wtedy głównie zabytki architektury i sztuki, ciekawe miejsca przyrodnicze, miejsca walk, groby. Prawdziwa ekspansja turystyczna dotyczyła wspaniałych obiektów uznawanych za „siedem cudów” świata starożytnego.

Pielgrzymki do Ziemi Świętej odnotowały znaczny rozwój w okresie panowania Konstantyna . W 313 r. otworzył on drogę do pielgrzymowania przyznając chrześcijanom wolność kultu. Zapoczątkował się wtedy kult Chrystusa, odwiedzano miejsca związane z Jego

życiem, męką i zmartwychwstaniem (Jackowski, 2003).

„Etymologia pojęcia pielgrzymki sięga głębokiej starożytności. Grecki termin per-epi- demos (dosłownie cudzoziemiec, nie rezydent) stosowano do określenia pielgrzyma lub przygodnego podróżnego. Pierwotne słowo łacińskie peregrinus oznaczało osobę podróżującą przez obce kraje bądź nie mającą prawa obywatelstwa. Powstało ze złożenia dwóch wyrazów per-agros, oznaczającego tego, który idzie przez pole, poza miejscem swego zamieszkania, daleko od domu. Określenie peregrinatio oznacza pobyt poza krajem, wędrówkę, podróżowanie, zwiedzanie obcych krajów” (Jackowski, 2003, s.119).

„Pielgrzymka to odwiedzanie świętych miejsc w celu odbycia pokuty, złożenia Bogu podziękowania oraz przedłożenia prośby o potrzebne łaski. Wewnętrznym motywem pielgrzymki jest wiara w skuteczność modlitwy zanoszonej w sanktuariach” (Tworuschka, 2009, s. 31).

Uczestnika podróży pielgrzymkowych zwano homo viator. Słowo via z łacińskiego oznaczało drogę, ścieżkę, ulicę, gościniec, a czasem również i podróż. Natomiast zwrot viator, będący pochodnym od słowa poprzedniego wskazywał już na osobę podróżującą, wędrowca, posłańca, pielgrzyma.

Na migracje pielgrzymkowe składają się trzy komponenty: człowiek, przestrzeń i sacrum. Mieszczą się one w przestrzeni pielgrzymkowej, która jest jednorodna, z miejscem wyjścia i punktem docelowym pielgrzymki.

Migracje do miejsc kultu podejmowane są z różnych pobudek. Wyróżniono trzy główne motywy podróży religijnych ze względu na ich cel i sposób odbywania. Pierwszy wyłoniony motyw to podróże wyłącznie z pobudek religijnych, drugi – to motyw religijno- poznawczy, natomiast trzeci stanowią podróże poznawcze, wypoczynkowe i inne (Jackowski, 2003).

Głównymi cechami ruchu pielgrzymkowego jest sezonowość, uzależniona od kalendarza świąt religijnych będąca okazją do zorganizowania masowych pielgrzymek, motywacja religijna uczestników, nastawienie podróży i programu na jeden cel (miejsca święte). Ważnym elementem jednoczącym podczas takiej podróży jest też wspólny udział w wydarzeniach kulminacyjnych jakich jak: uroczysta liturgia, grupowe nabożeństwa w miejscu docelowym czy wędrówka po świętych miejscach.

Pielgrzymka to zatem modlitwa, spełnienie określonych rytuałów oraz wiara w cudowną moc uzdrawiania w takich miejscach. Do turystyki pielgrzymkowej zalicza się również spotkania z autorytetami i osobistościami reprezentującymi Kościół. Przykładem ostatnich lat były wizyty Papieża, które gromadziły tłumy pielgrzymów. Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii podaje następujące określenie: „Pielgrzymka to powszechna forma religijności, jest typowym wyrazem religijności ludowej, ściśle związanej z sanktuarium, którego istnienie stanowi element konieczny. Pielgrzym potrzebuje sanktuarium a sanktuarium pielgrzyma” (Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, n. 261-263).

Kodeks prawa kanonicznego przez sanktuarium rozumie: „Sanktuarium to kościół lub inne miejsce święte, do którego za aprobatą ordynariusza miejsca pielgrzymują liczni wierni, z powodu szczególnej pobożności” (KPK, 1983).

Pielgrzymki stanowią istotną formę przestrzennych przemieszczeń ludności. Ksiądz Maciej Ostrowski ujął to w następujących słowach: „człowiek „modląc się stopami” przemierza obszar między domem a miejscem świętym. Jego modlitwa nie jest zamknięta w ograniczonych murami świątyni. Rozciąga się na obszarze liczonym nierzadko setkami kilometrów. Dwa punkty: miejsce stałego zamieszkania i sanktuarium zakreślają obszar, w którym rozgrywa się święta czynność. Nie tylko określają przestrzenne rany, ale w pewnym sensie porządkują wszystko to, co składa się na nią. W tym obszarze rozgrywa się cały dramat spotkania z Bogiem i duchowej przemiany pątnika. Jest to, zatem przestrzeń liczona zarówno fizyczną, jak i duchową miarą” (Ostrowski, 2005, s. 265).

Raport o statusie pokoi w hotelu

Oceń tę pracę

Recepcjonista pracujący na nocnej zmianie przygotowuje raport o statusie pokoi, który zawiera spis pokoi zajętych danego dnia oraz wykaz gości kończących pobyt nazajutrz. Rankiem kierownik służby pięter odbiera raport i układa grafik sprzątania pokoi gości, którzy się tego dnia wymeldowują. Te pokoje zostaną przygotowane dla następnych gości. Po zakończeniu zmiany służba pięter sprawdza każdy pokój i przygotowuje raport o statusie pokoi – aktualny i zgodny ze stanem faktycznym. Raport jest następnie porównywany z grafikiem wykorzystania pokoi, przygotowanym przez recepcję, a o ewentualnych rozbieżnościach informuje się kierownika recepcji. Nie wykryte rozbieżności, co do statusu pokoi mogą poważnie naruszyć reputację hotelu i wpłynąć na zmniejszenie sprzedaży pokoi.

Aby uniknąć pomyłek przy przydzielaniu pokoi gościom, służba pięter i recepcja muszą się nawzajem informować o każdej zmianie statusu. Szybkie przekazywanie informacji o statusie pokoi znacznie przyspiesza zameldowanie gości przyjeżdżających przed czasem i ogromnie ułatwia pracę recepcji w okresach nasilonego ruchu lub pełnego obłożenia hotelu. Ścisła współpraca i koordynacja pracy recepcji i służby pięter są warunkiem utrzymania płynnego funkcjonowania hotelu.

Lessowe Wąwozy

Oceń tę pracę

Podróżni zmierzający do popularnego „turystycznego trójkąta Lubelszczyzny” zwykle skupiają się na jego wierzchołkach: Puławach, Kazimierzu Dolnym i Nałęczowie, zupełnie zapominając o bokach. I gdy Kazimierski Rynek czy Park Zdrojowy w Nałęczowie tętni życiem, okolice, choć atrakcyjne architektonicznie i przyrodniczo, z reguły świecą pustkami.

A przecież właśnie w tym regionie – między Puławami, a Kazimierzem znajduje się teren najsilniej pocięty wąwozami lessowymi w całej Europie! Na 1 km2 przypada tu ok. 10 km długości wąwozów. Warto odwiedzić to miejsce nie tylko dlatego, że jest unikatem na skalę europejską. Ściany wąwozów osiągające niekiedy 10 m robią naprawdę niesamowite wrażenie!

LESSOWE WĄWOZY

Lessowe Wąwozy dzieli się na 2 typy: pierwszy z nich to wąskie kaniony, o łagodniejszych zboczach, które zostały ukształtowane w sposób naturalny. Drugi typ to głębocznice, o płaskim dnie i pionowych ścianach, miejscami odsłaniające korzenie drzew (jak w lesie namorzynowym podczas odpływu), innym razem szczelnie pokryte przez porosty. Głębocznice zostały utworzone w miejscach, gdzie na wzgórzach poprowadzono drogi do okolicznych pól.

NA NOGACH, ROWERZE, A MOŻE NA NARTACH??

Jak najlepiej poruszać się po lessowej krainie? Chyba każdy sposób będzie dobry.
Spacery – idealne dla całej rodziny, polecam nawet w największe upały, gdy w wąwozach miły chłód bije wprost od lessowej skały.
Rower – świetny, choć trzeba nastawić się na niekiedy karkołomne zjazdy i „dające w kość” podjazdy.
Narty – osobiście nie próbowałam, ale teren wydaje się być wprost stworzony do biegówek, a miłośników zjazdówek na pewno ucieszy fakt, że w jednym z wąwozów (na skraju Puław i Parchatki) jest ok. 200 m wyciąg narciarski. Dwa stoki o różnym nachyleniu stanowią doskonałe miejsce na naukę jazdy, a dla lepszych narciarzy świetną rozgrzewkę przed dużymi górami.

Od strony Puław lessowy raj można przemierzać szlakami:

  • czarnym – poprowadzonym spod Pałacu Czartoryskich w Puławach do Parchatki,
  • niebieskim – z Parchatki do Kazimierza Dolnego
  • zielonym – z Włostowic (dzielnica Puław) do Zbędowic (skąd do Parchatki można powrócić czarnym szlakiem) albo też z mapą w ręku penetrować okolice na wschód od szosy łączącej Puławy i Kazimierz.

Osoby, które wybiorą pierwszą opcję będą mieć na pewno łatwiej, ale też nie zajrzą do wszystkich wąwozów. Dlatego zachęcam, by czasem na moment zboczyć ze szlaku, przejść kawałek bitą drogą, a nuż w pobliskim lesie odsłoni się przed nami kolejny piękny wąwóz?

JEDZIEMY. TYLKO KIEDY?

Wąwozy można odwiedzać o każdej porze roku: wiosną, gdy kwitną wielkie połacie zawilców i przylaszczek, latem – skrywając się w głębokim cieniu lessowych ścian pod zielonym sklepieniem z grabów, jesienią – podziwiając przebarwiające się liście, czy zimą – by poszusować na nartach. Ale zdecydowanie lepiej nie chodzić tam po deszczach czy w czasie wiosennych roztopów. Nasiąknięty pył lessowy szybko staje się lepki i grząski.

Turystów, którzy nie mogą poświęcić zbyt wiele czasu na odwiedziny w lessowej krainie na pewno ucieszy fakt, że w pobliże większości wąwozów można dojechać samochodem i zaparkować go na poboczu drogi dojazdowej. Bardzo dużo wąwozów znajduje się też zaledwie kilkaset metrów od gwarnego Kazimierskiego Rynku (np. przy Klasztorze Franciszkanów). Odwiedzając Puławy czy Kazimierz warto choć na chwilę zapuścić się w bajkowe krajobrazy okolicznych wąwozów, rodem niczym z powieści Tolkiena.

PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI

  • Wąwozy można zwiedzać o każdej porze roku. Zdecydowanie lepiej nie chodzić tam jednak po deszczach, czy w czasie wiosennych roztopów. Nasiąknięty pył lessowy szybko staje się lepki i grząski.
  • Mapę szlaków biegnących przez Krainę Lessowych Wąwozów można uzyskać w punkcie informacji turystycznej w Nałęczowie, przy ul. Aleja Grabowa 6 (tel. 81 501 61 01).
  • Szczegółowe informacje na temat Wąwozów można uzyskać na stronie Lokalnej Organizacji Turystycznej „Kraina Lessowych Wąwozów”, a także w Punkcie Informacji Turystycznej w Nałęczowie, przy ul. Aleja Grabowa 6 (tel. 81 501 61 01).

Agroturystyka w krajach Europy Zachodniej

Oceń tę pracę

przykładowa praca magisterska

Pośród krajów, które najbardziej zaangażowały się w rozwój turystyki na wsi wyróżnia się Francja. W tym kraju problem upadku wsi zaowocował powstaniem w roku 1955 pierwszej organizacji zajmującej się świadczeniem przez gospodarzy usług turystycznych na wsi. Organizacja ta Fédération nationale des Gîtes de France, pozostaje również dziś najważniejszą wśród innych tego typu, posiadając ponad 30 000 członków. Celem jej jest:

  • rozwijanie oferty turystycznej opartej na przesłankach wynikających z „Karty kwater prywatnych Francji” (Charte des gîtes de France),
  • nadawanie kategorii kwaterom (w skali 3- stopniowej),
  • kontrolowanie wprowadzenia w życie zasad „Karty” i użytkowanie znaku „Gîtes de France”,
  • dbanie o utrzymanie właściwych stosunków z władzami publicznymi,

oraz:

  • zapewnienie promocji turystyki (dystrybucja przewodników regionalnych i ogólnokrajowych),

a także:

  • usługi rezerwacji miejsc.

Wiejska kwatera prywatna (gîte rural) to dom lub lokal wyposażony we własne sprzęty, usytuowany blisko wsi lub gospodarstwa, zaopatrzony we wszystko, co jest potrzebne do życia.

Francja oprócz tego, że była pierwszym państwem, które wzięło w swoje ręce inicjatywę w dziedzinie agroturystyki, jest także tym, które wciela w życie najróżniejsze formy oferty gościnnej: oprócz kwater prywatnych gîtes, również:

  • pokoje zaadaptowane w budynkach mieszkalnych gospodarstwa (chambres d´hôtes),
  • różne typy kempingów o zróżnicowanej pojemności,
  • gospodarstwa rolne oferujące usługi gastronomiczne (fermes – auberges),
  • małe wiejskie hoteliki i pensjonaty rodzinne z cenami obejmującymi wszystkie usługi – „wszystko razem” (auberges rurales i logis de France),
  • także kwatery wiejskie, w których goście korzystać mogą z usług gastronomicznych, rekreacyjnych i sportowych (villages de vacances – czyli dosłownie mówiąc: wioski wypoczynkowe”).

Niemcy zajmują czołowe miejsce w Europie jeśli chodzi o liczbę gospodarstw agroturystycznych (ok. 20 tys. z 50 tys. łóżek). Oferują gospodarstwa rolne ze szczególnie zadbanym wyposażeniem i standardem o komforcie średnio bardzo wysokim oraz z bardzo bogatą ofertą rekreacyjną, jednak w cenach konkurencyjnych. Popieranie działalności agroturystycznej w gospodarstwie rolnym polega tu m.in. na stworzeniu systemu ulg podatkowych. I tak np. rolnik, który udostępnia dla turystów dopiero powyżej 8 miejsc noclegowych i oferuje im wyżywienie musi zgłosić swą działalność w Izbie Handlu. Agroturystyka tutaj, z dodatkowymi przychodami, których dostarcza, może reprezentować nie dającą się zaniedbać część dochodów z gospodarstwa i staje się racją jego przetrwania, a zatem jest środkiem utrzymania członków rodziny rolniczej, ponieważ oferuje pracę dla każdego z nich, szczególnie dla kobiet, które korzystają z nowych wygód tworzonych w gospodarstwie i umieją docenić kontakty międzyludzkie, które determinują jakościowy rozwój życia. Posiadłość ziemska i nieruchomości nie wykorzystane w celach rolniczych przekształcają się w źródło dochodów i podnoszą wartość samego gospodarstwa. Będąc działalnością elastyczną, która może być ekspansywna i pomyślnie stawiać czoła wymaganiom rynku, agroturystyka nie przedstawia ryzyka zwykłych usług hotelowych. W strefach dużego napływu turystów, w okresach największego ruchu, może ona być dogodną rezerwą innych form oferty gościnnej i przez to staje się postrzegana jako działalność komplementarna i alternatywna, a nie konkurencyjna.

We Włoszech agroturystyka pojawiła się w latach 60. Powstało tu do chwili obecnej ok. 7 tys. gospodarstw agroturystycznych w różnych regionach kraju, położonych przeważnie poza głównymi centrami turystycznymi.

Dziś o włoskiej agroturystyce mówi się, że jest na 4. miejscu w Europie, po Francji, Niemczech i Wielkiej Brytanii. W 1990 r. gospodarstwa agroturystyczne odwiedziło 800 tys. turystów, co stanowiło 1.3% ogółu turystów, w tym 30% turystów zagranicznych. Wspieraniem agroturystyki we Włoszech troskliwie zajęło się państwo. O agroturystyce mówi Ustawa z 5 grudnia 1985 roku, nr 730. Drugi artykuł tej ustawy precyzuje pojęcie agroturystyki. Jako działalność agroturystyczną rozumie się wyłącznie przyjmowanie i goszczenie (turystów) wykonywane przez przedsiębiorców rolnych pojedynczych i stowarzyszonych, poprzez wykorzystanie ich własnych gospodarstw, w połączeniu i uzupełnieniu w stosunku do uprawy użytków rolnych, leśnych i hodowli bydła (które jednakże mają pozostać działalnością główną).

Prowadzenie działalności agroturystycznej, przy zastosowaniu norm zgodnych z przedstawioną ustawą, nie przewiduje zarzucenia przeznaczenia rolniczego zasobów ziemi i objętych tą działalnością budynków.

W skład tego typu działalności wchodzą:

  1. udzielanie sezonowej gościny, także na terenach otwartych przeznaczonych na wypoczynek kempingowy;
  2. zaopatrywanie turystów na terenie gospodarstwa w pokarmy i napoje składające się przede wszystkim z własnych produktów, w tym alkoholowych i spirytusowych;
  3. organizowanie działań rekreacyjnych i kulturalnych w ramach gospodarstwa.

Ustawa precyzuje też jakie lokale mogą być wykorzystywane na działalność agroturystyczną. Zgodnie z nią mogą to być lokale położone w miejscu zamieszkania przedsiębiorcy rolnego na terenie gospodarstwa oraz budynki i części ich zlokalizowane na tym terenie i nie będące już potrzebnymi w prowadzeniu gospodarstwa. Renowacja budynków musi być przeprowadzona przy poszanowaniu typowych cech lokalnej architektury.

Najwięcej gospodarstw agroturystycznych znajduje się w Wielkiej Brytanii. Na szczególną uwagę zasługują gospodarstwa w Walii. Ich cechą charakterystyczną jest to, że turyści wypoczywający w nich biorą aktywny udział w życiu gospodarstwa rolnego i właśnie za to chcą płacić. W Walii ok. 15% gospodarstw rolnych zajmuje się agroturystyką. Najbardziej popularną formą jest tu camping i carawaning. Ok. 1 000 gospodarstw oferuje właśnie tego typu usługi, ponadto 500 z nich oferuje wyżywienie. Podstawową formą aktywności rekreacyjnej w walijskich gospodarstwach są spacery i wycieczki piesze uprawiane przede wszystkim ze względów zdrowotnych przez osoby w wieku 55 – 75 lat, a ponadto udział w pracach gospodarskich, przejażdżki konne, wędkarstwo, strzelectwo. Władze udzielają szerokiej pomocy rolnikom w rozwijaniu i przebudowie gospodarstw. Pomoc ta ma charakter doradztwa, kredytowania, bezpośredniego wsparcia inwestycyjnego (m.in. dofinansowywanie przedsięwzięć związanych z budową i organizacją obiektów rekreacyjnych: obiektów wędkarskich, terenów sportowych, parków, ścieżek przyrodniczych, stajni i wypożyczalni koni, placów do gier zespołowych, restauracji.

Przykład gospodarstwa agroturystycznego w Valliguiéres w południowej Francji

Miejscowość Valliguiéres, w której znajduje się opisane poniżej gospodarstwo agroturystyczne położona jest w odległości 25 km od Avignon’u.

Podstawową działalnością rolniczą w tym gospodarstwie jest uprawa winorośli, oraz niewielka hodowla, m.in. kóz. Gospodarstwo posiada duży budynek mieszkalny i zabudowania gospodarcze. W starym obszernym domu zorganizowane są pokoje gościnne (50 miejsc noclegowych w pokojach 3 – 8-osobowych) oraz dwie jadalnie i węzeł sanitarny. Ponadto na położonych między zabudowaniami gospodarczymi a winnicami łąkach, znajduje się pole namiotowe, dla którego przygotowano pełny węzeł sanitarny w budynkach gospodarczych. Oprócz usług noclegowych gospodarstwo świadczy usługi gastronomiczne. Posiłki przygotowywane są w oparciu o produkty pochodzące z gospodarstwa, a wino do nich podawane pochodzi z własnych winnic.

Metoda „krok po kroku”

We Francji metodę tę nazwano „dialektyką kwatery wiejskiej”.

Punktem wyjściowym do działania jest subwencja, bez niej bowiem rolnik nie odważy się na działanie. Dzięki subwencji rolnik podejmuje pierwsze działania mające na celu rozwój działalności turystycznej i przyjmuje pierwszych turystów. Później może on dorzucać stale nowe środki i poszerzać ofertę: rozpocząć oferowanie śniadań, potem utrzymywać pełny pensjonat, a z czasem może się stać wiejskim restauratorem lub wiejskim hotelarzem. Tworzy się w ten sposób dodatnie sprzężenie zwrotne:

każdy zainwestowany kapitał generuje nowe środki, które ponownie zainwestowane stanowią podstawę do rozszerzania oferty.

Niebagatelne jest też oddziaływanie edukacyjne na sąsiedztwo i efekt naśladownictwa.

Organizacja pracy służby pięter

Oceń tę pracę

Zakres obowiązków służby pięter zależy od wielkości i kategorii obiektu. W małych hotelach zarządzaniem pracą służby pięter zajmuje się kierownik obiektu, zaś w hotelach należących do sieci wiele związanych z tym zadań wykonuje pracownik centrali. Nadzór nad wprowadzeniem jednolitych procedur w hotelach sieci sprawują dyrektorzy generalni wspólnie z dyrektorami ds. eksploatacji lub kierownikami służby pięter.