Turystyka pielgrzymkowa – literatura

Oceń tę pracę

Turystyka pielgrzymkowa – bibliografia


  1. Andrejczuk W., Jaskinie jako obiekt turystyki religijnej [w:] Turystyka religijna w obszarach górskich, wyd. Abstracts, Międzynarodowa Konferencja Naukowa Bukowina Tatrzańska, 2008.
  2. Bania Z., Kobielu S., Jasna Góra 1382-1982, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1982.
  3. Bilska-Wodecka E., Kalwaria Zebrzydowska jako wzór dla innych kalwarii na ziemiach polskich, Peregrinus Cracoviensis, 2, 1995.
  4. Bilska-Wodecka E., Problemy rozwoju wybranych ośrodków pielgrzymkowych, Peregrinus Cracoviensis, 15, 2004.
  5. Bilska-Wodecka E., Pielgrzymki a sakralizacja przestrzeni, Peregrinus Cracoviensis, 16, 2005.
  6. Bednarczuk W., Najpiękniejsze sanktuaria-Dolny Śląsk, wyd. Axel Springer, Warszawa 2007.
  7. Bojar B., Wacławik P., Woszczenko P., Historia Chrześcijaństwa, Oficyna wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2002.
  8. Czepliński K.K., Sanktuaria w Polsce, Videograf, Katowice 2002.
  9. Czerwiński J., Przewodnik Sudety, wyd. kartograficzne EKO-GRAF, Wrocław 2003
  10. Domański B. i Skiba S., Geografia i sacrum, Tom 1, Kraków 2005.
  11. Dubel K., Monografia parku krajobrazowego „Góra św. Anny”, wyd. Wyższa Szkoła Pedagogiczna, Opole 1991.
  12. Dubel K., Park krajobrazowy „Góra św. Anny”, wyd. Opolskie Centrum Edukacji Ekologicznej, Opole 1998.
  13. Gervais M. E., Jan Paweł II Człowiek i historia XX wieku, Oficyna wydawnicza MAK, Wrocław 1999.
  14. Jackowski A., Jasnogórskie pielgrzymowanie bez granic, Częstochowa 2005.
  15. Jackowski A., Kalwaria Zebrzydowska w sieci ośrodków pielgrzymkowych w Polsce i Europie, Peregrinus Cracoviensis, 2, 1995.
  16. Jackowski A., Miejsca Święte Rzeczypospolitej, Leksykon, wydawnictwo Znak, Kraków 1998.
  17. Jackowski A., Pielgrzymki i turystyka religijna w Polsce, Instytut Turystyki, Warszawa 1991.
  18. Jackowski A., Przestrzeń i sacrum, wyd.2, Instytut Geografii UJ, Kraków 1996.
  19. Jackowski A., Święta przestrzeń świata. Podstawy geografii religii, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2003.
  20. Jackowski A., Zarys geografii pielgrzymek, Kraków 1991.
  21. Jackowski A., Jasna Góra-światowe centrum pielgrzymkowe, Peregrinus Cracoviensis, 3, 1996.
  22. Jackowski A., Jan Paweł II -„Pielgrzym pośród pielgrzymów”, Peregrinus Cracoviensis, 5, 1997.
  23. Jackowski A., Pielgrzymowanie, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1998.
  24. Jackowski A., Jasna Góra na tle innych ośrodków pielgrzymkowych w Polsce [w:] Jasna Góra światowe centrum pielgrzymkowe, Peregrinus Cracoviensis, 3, 1996.
  25. Jackowski A., Geografia pielgrzymek Jana Pawła II, Peregrinus Cracoviensis, 20, 2009.
  26. Jackowski A., Pach J., Rudziński J., Jasna Góra, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2001.
  27. Jan Paweł II Autobiografia, wyd. literackie, Kraków 2005.
  28. Jusiak R., Papieska Kalwaria, Peregrinus Cracoviensis, 17, 2006.
  29. Karski K., Ekumenizm Papieży Pawła VI i Jana Pawła II [w:] Historia Chrześcijaństwa, Oficyna wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2002.
  30. Kodeks prawa kanonicznego z dnia 25 stycznia 1983r., księga IV, część 3, Miejsca i czasy święte, kan.1230.
  31. Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii, Watykan 2002, tłum. Poznań 2003, n. 261-263.
  32. Kubajak A., Najsławniejsze Sanktuaria Polski, wyd. Kubajak, Kraków 2004.
  33. Lijewski T., Mikułowski B., Wyrzykowski J., Geografia turystyki Polski, wyd. PWE, Warszawa 2008.
  34. Mach Z., Uwagi o społecznym znaczeniu pielgrzymek Jana Pawła II do Polski, Peregrinus Cracoviensis, 20, 2009.
  35. Mazur B., Przewodnik pielgrzyma. Sanktuaria Polski i Europy, wyd. Publicat, 2009.
  36. Mitkowska A., Polskie Kalwarie, wyd. Ossolineum, Wrocław 2003.
  37. Mróz F., „Tu, w tym mieście, w Wadowicach wszystko się zaczęło…”, Peregrinus Cracoviensis, 18, 2007.
  38. Ostrowski M., Turystyka w myśli Jana Pawła II [w:] Geografia pielgrzymek Jana Pawła II, Peregrinus Cracoviensis, 5,1997.
  39. Pieczka K., Góra św. Anny, wyd. Laumann Polska, 1995.
  40. Piotrowicz G., Kowalski J., Jan Paweł II. Pielgrzym w Ojczyźnie, wyd. Albatros dwa, Kraków 1999.
  41. Pollok E.S., Góra św. Anny- Śląska świętość, wyd. Żyrowa 2000.
  42. Schenk W., Pielgrzymki Polaków do sanktuariów maryjnych i świętych Pańskich, Częstochowskie Studia Teologiczne, 7, 1979.
  43. Sochaczewski A., Sanktuaria w Polsce, wyd. Hachette, Warszawa 2007
  44. Svidercoschi G. F., Historia Karola Wojtyły, Wydawnictwo M, 2005
  45. Szarek-Rzeszowska A., Wambierzyce jako ośrodek kultu religijnego, Peregrinus Cracoviensis, 4, 1996.
  46. Szulc T., Papież Jan Paweł II. Biografia, wyd. Prima, Warszawa 1996.
  47. Tworuschka M. i U., Religie Świata. Chrześcijaństwo, Warszawa 2009.
  48. Zuchniewicz P., Cuda Jana Pawła II, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2006

Turystyka pielgrzymkowa

Oceń tę pracę

Wstęp pracy magisterskiej

Turystyka pielgrzymkowa istnieje na ziemiach polskich od czasów średniowiecza i przyjęcia chrztu przez Mieszka I. Zainicjowało to rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa i podejmowanie migracji pielgrzymkowych. Pierwsze pielgrzymki podążały do grobu męczennika św. Wojciecha. Wyłonienie się turystyki pielgrzymkowej jako jednej z rodzajów turystyki nastąpiło jednak dopiero na początku lat 90-tych. Prekursorem podejmowania tematyki geografii religii jak i turystyki religijnej i pielgrzymkowej jest profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego Antoni Jackowski. To dzięki niemu dokonano pierwszych klasyfikacji w jej obrębie, a tam samym wykreowały się nowe dziedziny badawcze. Przyjmując zatem, że początki funkcjonowania w literaturze tych zagadnień przypadają na lata 90-te, należy stwierdzić, że jest to dziedzina młoda, rosnąca w popularność. Pielgrzymowanie stało się jednym z ważniejszych zjawisk religijnych, kulturowych i społeczno-ekonomicznych. Pomimo trudnych okresów historycznych tradycja pielgrzymowania w Polsce kultywowana jest niezmiennie od początków państwowości.

Biorąc pod uwagę rozwój tego rodzaju turystyki zaprezentowano pewne jej zjawiska. Dokonano analizy funkcjonowania turystyki pielgrzymkowej w Polsce na przykładzie kilku ośrodków. W oparciu o bogatą literaturę A. Jackowskiego, a w szczególności książki: Zarys geografii pielgrzymek (1991), Przestrzeń i sacrum (1995) i Pielgrzymowanie (1998), przedstawiono stan obecny funkcjonowania turystyki religijnej i pielgrzymkowej w wybranych obiektach. Wszystkie prezentowane obiekty zlokalizowane są na południu Polski, w obrębie województw: dolnośląskiego, opolskiego, śląskiego i małopolskiego. Przy charakterystyce danych obiektów, niezbędny jest ich rys historyczny wzbogacający treść w liczne legendy związane z miejscem kultu.

Celem pracy jest omówienie stanu aktualnego przedstawionych obiektów pielgrzymkowych, wskazanie dalszych perspektyw rozwoju, a także dokonanie analizy istniejącego zagospodarowania turystycznego. Ponadto na podstawie danych o liczbie pielgrzymujących opisano rodzaj organizowanych pielgrzymek, a także ich natężenie i cykliczność w skali roku.

W precyzyjnym zebraniu i omówieniu informacji posłużono się metodą analizy literatury, dokumentów i metodą dokumentacji fotograficznej. Dzięki licznym publikacjom, a także stworzonym przez miasta planom rozwoju lokalnego czy zagospodarowania terenu ukazano planowane inwestycje w tym zakresie. Szczególnie cenne i pomocne okazały się publikacje Peregrinus Cracoviensis, głównie autorstwa prof. zw. Antoniego Jackowskiego, leksykony opisujące miejsca święte w Polsce, książki przedstawiające religie świata, a także wprowadzające w terminologię turystyki religijnej i pielgrzymkowej. Cennym źródłem informacji były również liczne biografie Ojca Świętego, czasopisma katolickie, a także strony internetowe prowadzone przez klasztory, sprawujące opiekę nad kościołami oraz projekty udostępniane na stronach urzędów miast.

Niniejsza praca składa się ze 96 stron tekstu, 50 rycin i 4 tabel. Praca zawiera wstęp, 3 rozdziały, wnioski, spis literatury, spis stron internetowych, spis tabel i spis rycin. Wykorzystane materiały źródłowe to: 48 pozycji książkowych, 5 czasopism, 21 strony internetowe.

Pierwszy rozdział pracy charakteryzuje istotę turystyki pielgrzymkowej, a w szczególności funkcjonowanie turystyki religijnej i pielgrzymkowej w literaturze; najważniejsze współczesne religie występujące na świecie, ich rozkład przestrzenny, główne dogmaty wiary, a także znaczenie pielgrzymowania w tych wyznaniach.

Drugi rozdział pracy dotyczy wybranych obiektów turystyki pielgrzymkowej, a także przedstawia pokrótce pierwsze wędrówki pielgrzymkowe na ziemiach polskich. Przy wyborze tych obiektów kierowano się ich rangą w skali Polski, istotą sacrum, a także specyfiką działania na przestrzeni lat. Pierwszym przedstawionym obiektem jest najważniejsze miejsce kultu w Polsce – Jasna Góra. Drugim centrum pielgrzymkowym prezentowanym w pracy jest sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej. Trzecim opisanym ośrodkiem jest Góra św. Anny, perełka na terenie Śląska Opolskiego. Kolejnym charakteryzowanym obiektem są Wambierzyce wraz z imponującą Bazyliką Matki Bożej Królowej Rodzin, rozbudowaną drogą kalwaryjską, a także efektowną zabudową miasteczka na wzór Jerozolimy. Ostatnie opisane miejsce sakralne to Bardo Śląskie.

Trzeci rozdział pracy poświęcony jest osobie Jana Pawła II. Na początku przedstawiono biografię Ojca Świętego, w celu przybliżenia Jego osobowości i drogi jaką przeszedł do wyboru na biskupa wiecznego miasta – Rzymu. Następny podrozdział przedstawia papieża jako turystę, miłośnika gór, sportów, a także popularyzatora turystyki w życiu młodzieży. Ostatni natomiast poświęcony został licznym podróżom apostolskim odbytym podczas Jego niezwykłego pontyfikatu.

Chciałabym podziękować prof. dr hab. Wiaczesławowi Andrejczukowi za pomoc przy pisaniu niniejszej pracy, dr Annie Nitkiewicz – Jankowskiej za cenne uwagi merytoryczne, a także Pawłowi Rzeczkowskiemu za służenie pomocą i wspólne podążanie ku miejscom świętym.

Pracę dedykuję mamie – Danucie za wychowanie w duchu nauki i wiary.

Środki transportowe wykorzystywane w turystyce europejskiej

Oceń tę pracę

z napisanej w 2004 roku pracy

Struktura transportu pasażerskiego w Europie

Statystyki transportu pasażerskiego w Europie nie są dokładne, zwłaszcza w zakresie liczby przejazdów samochodami osobowymi. Według danych CEMT[1]

Liczba pasażerokilometrów zarejestrowanych w obecnej UNII EUROPEJSKIEJ, w Szwajcarii, Turcji i byłej Jugosławii we wszystkich gałęziach wzrosła z 2922mld w 1980 roku do 3868 mld w 1990 roku i był to wzrost o 2,2% większy niż notowany w tym samym okresie w przewozach ładunków. W istotny sposób uległa zmianie w latach1970-1980 struktura gałęziowa przewozów.

Znaczenie transportu samochodowego

Rozwój transportu samochodowego w wielkiej mierze wpływa na wzrost ruchu turystycznego oraz sprzyja odkrywaniu nowych miejsc atrakcyjnych turystycznie nawet jeżeli położone są z dala od głównych dróg[2]. Główne czynniki wpływające na rozwój transportu indywidualnego to:

  • rozwiniety przemysł motoryzacyjny, o czym świadczy tempo parku samochodowego na świecie. W 1970 roku było na świecie 194 mln sztuk samochodów osobowych a już 20 lat póżniej dwa razy więcej. W Polsce wzrost ten jest większy: z 479 tys. sztuk w 1970 roku do 6,8 mln w 1993 roku (ponad 14 – krotny).[3]
  • Sieć dróg i autostrad pozwoliła w latach 70. na otwarcie obszarów Europy Południowej dla turystyki międzynarodowej tak, że dziś basen Morza Śródziemnego to jeden z największych obszarów recepcji turystycznej na świecie;
  • Zalety motoryzacji indywidualnej tzn swoboda wyboru miejsca przeznaczenia, tras, etapów i przerw podróży.
  • Coraz większa rola wypożyczalni samochodów osobowych; poszerzanie galerii marek i dostepności wypożyczalni, ochrona ubezpieczeniowa i usługi dodatkowe jako elementy zachecajace i zdobywające nowych klientów[4]

Ściśle związane z funkcjonowaniem przewozów turystycznych są usługi taxi świadczone w takich punktach jak porty lotnicze, dworce kolejowe itp. Turyści korzystający z autokaru kierują się jego zaletami, na których czele można wymienić przyjemność podróżowania i duży komfort. Autokar podobnie jak samochód zapewnia klientom mozliwośc penetracji i mobilność, a jednocześnie  może też świadczyć większy zakres usług. Nowoczesne autokary zapewniaja panoramiczny widok, usługi kuchni pokładowej, miejsca do leżenia, video, dostepnośc toalety, klimatyzację.[5]

Perspektywy transportu kolejowego

Transport kolejowy zajmuje znaczące miejsce w historii turystyki. I choć kolej utraciła w ostatnich kilkudziesieciu latach swoją czołową pozycję w tym zakresie, to jednak podejmuje wiele wysiłków, których celem jest nakłonienie wielu turystów do korzystania z jej usług. W tym celu podjęto następujące przedsięwzięcia:[6] :

  • zwiększenie komfortu podróży i umocnienie usług dostępnych w pociagach (przykładem mogą być francuskie koleje oferujace odrębne miejsca dla rodzin, biznesmenów czy grup, posiada nowoczesne kuszetki, wagony sypialne z kabinami, restauracje i inne usługi jak np. kino czy dyskoteka)

Szczególnie niecodzienny zetsaw usług wprowadził angielski system „intercity Pullman”, gdzie można skorzystać z nastepujących udogodnień: salonu pullmanowsiego z napojami i przekąskami oraz stanowiskami biurowymi na głównych dworcach, śniadanie , obiad i kolacja podawane do zajmowanego fotela, telefon w pociagu, bezpłatne miejsce na parkingu stacji wyjazdowej przez 24h, 15% zniżki na samochód wynajety na dworcu, kupon upoważnijacy do gratisowej konsumpcji w barze znajdujacym się w składzie pociągu, bezpłatny całodzienny bilet do londyńskiego metra.[7]

  • zwiększenie prędkości
  • rozwijanie sieci połączeń międzynarodowych gwarantujących wysoką jakość i szybkość, np. TEE[8] czy TEN[9]
  • rozwijanie usług „auto kuszetek” – czyli możliwość podróżowania pasażerów wraz z samochodami
  • ujednolicanie taryf oraz wprowadzanie specjalnych taryf dla turystów w ruchu miedzynarodowym  (weekendowe, młodzieżowe, grupowe)

Tab. 1. Rozzwój sieci szybkich kolei w Europie w latach 1981 – 1998

rok kraj linia Długość w km

Linie uruchomione do 1994 roku

1981 Francja TGV Sud – Est (I część) 301
1981 Włochy Direttissima (I część) 150
1983 Francja TGV Sud – Est(II część) 116
1984 Włochy Direttissima (II część) 74
1988 Niemcy NBS Wurzburg – Hannover (I część) 90
1989 Francja TGV Atlatique (I część) 176
1990 Francja TGV Atlatique (II część) 106
1991 Niemcy NBS Wurzburg – Hannover (II część) 237
1991 Niemcy NBS Mannheim – Studdgart 100
1992 Hiszpania Madryt – Sewilla 471
1992 Włochy Direttissima (III część) 24
1992 Francja TGV Rhone – Alpes (II część) 38
1993 Francja TGC Nord (do Lille) 320
1994 Fracja / W. Brytania Tunel pod Kanałem La Manche 50
1994 Francja Połączenie Nord – Sud – Est 70
1994 Francja TGV Rhone – Alpes (II część) 83

Linie planowane do uruchomienia do 1998 roku

1996 Francja Połączenie Atlantykiem 32
1997 Francja / Belgia Lille – Bruksela 84
1997 Niemcy (Hannover) – Wolfsburg – Berlin 158
1997 Niemcy Wolsburg  – Braunschweig (Gottingen) 12
1997 Niency (Hamburg) – Uelzen – Stendal – (Berlin) 15
1998 Belgia Bruksela – Akwizgran 89

[10]

  • tworzenie produktu turystycznego, np. sieć hoteli tworzona przez przedsiębiorstwa kolejowe

Do celów czysto turystycznych są wykorzystywanekoleje specjalne, czyli koleje

Zębate, kolejki liniowe, wyciągi. Kolejki wąskotorowe to szczególna forma transportu kolejowego, która może być świetnym przykładem produktu turystycznego.

Warunki rozwoju transportu lotniczego

Dzieki głównej swej zalecie – prędkości, znaczenie transportu lotniczego w obsłudze ruchu turystycznego w ostatnich latach jest coraz większe.[11]

W efekcie postępu technicznego i organizacyjnego rola transportu lotniczego umacnia się na rynku przewozowym. Przykładem rewolucyjnych zamierzeń jest projektowanie samolotów orbitalnych, pozwalających odbyć podróż do okoła świata w 120 minut, Francja zamierza budować samoloty „Concorde” drugiej generacji, który osiągnałby prędkość przekraczającą 22 – krotnie prędkość dźwięku, a jego zdolność przewozowa wynosiłaby 200 pasażerów, tj dwa razy  więcej niż obecnie.[12]

Transport lotniczy jest gałęzią szczególnie dogodną w przypadku ruchu turystycznego na długich dystansach. Rozwój transportu lotniczego spowodował znaczny wzrost ruchu w kierunku północ – poludnie. Pojawiło się wiele połączeń lotniczych Europy z Afryką , Ameryki Połnocnej z Karaibami, Japonii z Azją Południowo – Wschodnią. Kraje położone na poludniu stały się wielkimi obszarami recepcji turystycznej. O dynamice rozwoju przewozów lotniczych decyduje coraz większy na nie popyt oraz tworzone przez lata solidne podstawy materialne podaży dobrej jakości usług (nowoczesny tabor , dobrze zorganizowane i wyposażone porty, komputerowe systemy rezerwacji, usługi towarzyszące)

Cywilny transport lotniczy reprezentują dwa typy towarzystw lotniczych:

  1. eksploatujące linie regularne
  2. loty czarterowe

Czarter jest to umowa o przewóz ludzi lub towarów w nieregularnym transporcie morskim lub lotniczym; może dotyczyć jednego rejsu lub dłuższego, uzgodnionego w umowie okresu czasu.[13] Towarzystwa oferujace usługi czartowe przyciągają klientów proponujac rozmaite obnizki cen biletów  i inne udogodnienia.  Powstanie i rozwój towarzystw czarterowych związane jste przede wszystkim z rozwojem ruchu turystycznego. Firmy czarterowe stosują różne sposoby dla przyciągnięcia klientów, np. taryfy wakacyjne.

Na polskim rynku pasażerskich linii lotniczych rozpoczęła się walka o klienta. Coraz częściej linie kuszą klientów specjalnymi ofertami. Polska posiada swoją linię lotniczą Polskie Linie Lotnicze LOT. Powstała ona 1 stycznia 1929 r. w wyniku połączenia dwóch towarzystw lotniczych: Polskiej Linii Lotniczej „Aerolloyd”, będącej pod kontrolą kapitału Niemiec oraz Towarzystwa Komunikacji Powietrznej „Aero” (które powstało z inicjatywy Związku Lotników Polskich)[14]. Obecnie, LOT jest firmą o wieloletniej tradycji. Profesjonalizm obsługi był wielokrotnie nagradzany m.in. nagrodami Best Eastern European Airline (Najlepsza Linia Lotnicza Europy Wschodniej). W roku 1996 LOT utworzył EuroLOT – spółkę obsługującą loty krajowe. Jest także współwłaścicielem innych spółek. Polskie Linie Lotnicze są członkiem aliansu lotniczego Star Alliance. Polska flota złożona jest dziś z 50 samolotów i jest jedną z najnowocześniejszych na świecie. Charakterystycznego żurawia (projekt autorstwa Tadeusza Gronowskiego) rozpoznają prawie wszyscy, a polscy piloci cieszą się uznaniem zarówno w Polsce, jak i na świecie.

Żegluga pasażerska w obsłudze ruchu turystycznego.

Mimo, że żegluga pasażerska nie odgrywa znacznej roki w obsłudze ruchu turystycznego, wśród gałęzi transportu turystycznego ma ona najbogatszą historię. Do II wojny światowej statek był jedynym środkiem transportu transoceanicznego umożliwiającym np. przemieszczanie emigrantów do kraju Ameryki Północnej.

Transport wodny można rozpatrywać w trzech kategoriach:

  • przewozy regularne miedzy dwomaportami morskimi czy śródladowymi (linie morskie, linie rzeczne, przewozy po jeziorach)
  • wycieczki statkiem łączace w sobie funkcję przemieszczenia i zakwaterowania
  • jachting ( jachy pełnomorski, jachty śródlądowe).

Rozwój wyżej wymienionych form pasażerskich przewozów możliwy jest w warunkach  dysponowania nowoczesną infrastrukturą portową.[15]

[1] Tendences du transport europeen et besoins en infrastructure. CEMT, Paryż 1995

[2] H. Borne, A. Doliński „Organizacja Turystyki” Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne1998 rok

[3] „Rocznik Statystyczny” 1994 GUS Warszawa 1994

[4] Zenon Dereszkiewicz, „Kierunki rozwoju infrastruktury transportowej i jej znaczenie dla rozwoju turystyki” „Turystyka szansa rozwoju kraju” materiały pokongresowe Warszawa 1996

[5] H. Borne, A. Doliński „Organizacja Turystyki” Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne1998 rok

[6] Zenon Dereszkiewicz „Kierunki rozwoju infrastruktury transportowej i jej znaczenie dla rozwoju turystyki” „Turystyka szansa rozwoju kraju” materiały pokongresowe Warszawa 1996

[7] H. Borne, A. Doliński „Organizacja Turystyki” Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne1998 rok

[8] Trans Europ Express

[9] Trans Europ Nuit

[10] Źródło: Opracowanie na podstawie : „ Grande Vitesse, um reseau pour l’Europe. Union Internationale des Chemin de fer”, oraz G. Ellewanger, M. Wilckens „High Speed for Europe“ „Japan Railway and Transport Review“ nr 3 pażdziernik 19993

[11] Zenon Dereszkiewicz „Kierunki rozwoju infrastruktury transportowej i jej znaczenie dla rozwoju turystyki” „Turystyka szansa rozwoju kraju” materiały pokongresowe Warszawa 1996

[12] H. Borne, A. Doliński „Organizacja Turystyki” Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne1998 rok

[13] definicja według słownika portalu interia.pl

[14] H. Borne, A. Doliński „Organizacja Turystyki” Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne1998 rok

[15] Zenon Dereszkiewicz „Kierunki rozwoju infrastruktury transportowej i jej znaczenie dla rozwoju turystyki” „Turystyka szansa rozwoju kraju” materiały pokongresowe Warszawa 1996

 

Tworzenie gospodarstw agroturystycznych

Oceń tę pracę

wzór do napisania własnej pracy

Na terenie powiatu jędrzejowskiego działają już gospodarstwa agroturystyczne m.in. w Pawłowicach, Raszkowie, Kuźnicach, Ślęcinie, Rejowcu, Rakoszynie, Nowej Wsi, Nagłowicach, CiernoŻabieńcu, Leśnej, Bocheńcu i Jasionce. Poniżej przedstawione zostaną propozycje związane z tworzeniem gospodarstw agroturystycznych oraz podnoszeniem ich atrakcyjności poprzez przygotowywanie oryginalnych ofert rekreacyjnych.

Tworzenie oferty noclegowej w powiecie jędrzejowskim powinno mieć kilka etapów

I etap cechować powinny niewielkie inwestycje adekwatne do możliwości rolników:

  • tworzenie wiejskich pól namiotowych na terenach gospodarstw (inwestycje dotyczą tu tylko przystosowania dla potrzeb turystów węzła sanitarnego), jeśli w gospodarstwie jest taka możliwość (pomieszczenie oraz kobiety dysponujące wolnym czasem), można sporządzać posiłki (wyżywienie nie musi być pełne, natomiast powinno być oparte na produktach pochodzących z gospodarstwa – jest to zarazem najbardziej atrakcyjne dla turysty, a najtańsze z punktu widzenia rolnika),
  • sprzedaż turystom produktów pochodzących z gospodarstwa (mleko, masło, sery, jaja, chleb wiejski, domowe wypieki, warzywa, zioła, owoce, miód, domowe przetwory),
  • przystosowanie pokoi w domach gospodarzy (można przygotować np. tylko jeden pokój, przeprowadzić niezbędny remont oraz przystosować węzeł sanitarny tak, aby mógł on służyć również turystom),
  • zadbanie o estetyczny wygląd gospodarstwa (uporządkowane obejście, kwiaty w oknach, zadbany, przystrzyżony trawnik, po którym nie powinno chodzić ptactwo domowe, oświetlenie obejścia, czyste pokoje gościnne, kuchnia i sanitariaty, regularne wywożenie nieczystości) i jego otoczenia (niedopuszczanie do powstawania dzikich wysypisk śmieci, łatwe dojście i dojazd do gospodarstwa nawet w czasie opadów lub roztopów), ścieżki które prowadzą np. w stronę lasu, rzeki, ścieżki edukacyjnej, wiejskich placów zabaw dla dzieci itp. (jeśli gospodarze zadbają o ścieżki, turyści nie będą deptać pół uprawnych).
  • zadbanie o bezpieczeństwo gości: odizolowanie terenów, po których poruszają się turyści (a zwłaszcza dzieci) od terenów gospodarczych z maszynami rolniczymi, niedopuszczanie turystów, którzy będą wykazywali chęć do uczestniczenia w pracach rolnych, do urządzeń i maszyn rolniczych, wydzielenie miejsca na terenie gospodarstwa, gdzie turyści mogą zaparkować samochód oraz przechowywać np. rowery lub inny sprzęt sportowy i turystyczny, ogrodzenie przydomowego pola namiotowego, jeśli będzie ono zlokalizowane poza zagrodzonym gospodarstwem, zagwarantowanie nadzoru nad mieniem turystów w czasie ich nieobecności.

II etap powinny cechować zwiększone nakłady inwestycyjne (jeśli turystyka zaczyna przynosić dochody, to można je przeznaczyć na pewne inwestycje):

  • przygotowanie większej liczby pokoi o zróżnicowanej liczbie miejsc (elastyczność oferty), zorganizowanie specjalnego węzła sanitarnego wyłącznie dla turystów, przygotowanie jadalni i wydawanie posiłków lub przystosowanie dla turystów kuchni (wyposażenie jej w niezbędne urządzenia kuchenne i naczynia dla samodzielnego przygotowywania potraw),
  • wyposażenie przydomowego pola namiotowego w węzeł sanitarny, zadaszony stół z ławkami oraz miejsce na ognisko i wskazanie źródła drzewa na paliwo,
  • dostosowanie dla potrzeb turystów wolnych budynków gospodarczych, jeśli takowe są na terenie gospodarstwa (np. starego domu, spichlerza, itp.), co powiększa i uatrakcyjnia ofertę,
  • tworzenie oferty rekreacyjnej na terenie gospodarstwa (np. ogródek dla turystów, miejsce zabaw dla dzieci, można też zorganizować mini-muzeum wiejskie np. ze starymi narzędziami rolniczymi – tego typu działalność praktykowana jest np. w gospodarstwie agroturystycznym na przedmieściach Mszany Dolnej, gdzie gospodarze pokazują turystom stary rodzinny tartak, czy w Uściu Gorlickim, gdzie w nowo powstającym małym wiejskim pensjonacie przewidziane jest niewielkie pomieszczenie urządzone na wzór starej, łemkowskiej izby z pamiątkami i eksponatami ludowymi, które właścicielka od lat zbierała w różnych wsiach oraz z małą biblioteką wyposażoną w książki, broszury, przewodniki dotyczące łemkowszczyzny oraz atrakcji turystycznych w regionie.

III etap powinny cechować kolejne inwestycje, zwłaszcza mające na celu wzbogacenie oferty rekreacyjnej:

  • zakup koni jeśli gospodarstwo ich nie posiada, organizacja przejażdżek konnych, szkółek jeździeckich, przejażdżki bryczkami i saniami, zakup łodzi do przewozów turystycznych po Nidzie (program turystyczny „Noce świętojańskie na Nidzie”),
  • lepsze wykorzystanie przestrzeni gospodarstwa na cele rekreacyjne, np. małe boiska sportowe, stół do tenisa, mały basen na terenie gospodarstwa,
  • rozwój rzemiosła ludowego dla potrzeb turystyki – nie tylko sprzedaż pamiątek lub wyrobów regionalnych, ale także kształcenie i utrzymywanie tradycji ginących rzemiosł w celu stałej konserwacji i renowacji budynków wiejskich, aby nie dopuścić do ich dekapitalizacji, a tym samym obniżenia atrakcyjności gminy,
  • utworzenie wypożyczalni rowerów oraz innego sprzętu turystyczno-sportowego,
  • oferta coraz bardziej zróżnicowana, coraz bogatsza i coraz bardziej ekskluzywna – innymi słowy: dostarczenie różnym grupom turystów (o różnych zainteresowaniach i statusie majątkowym) wielu różnorodnych powodów do pobytu w gminie i ewentualnego powtórnego przybycia, czy zachęcenia znajomych lub krewnych do pobytu w gospodarstwie (bardzo skuteczna forma reklamy).

Geografia pielgrzymek Jana Pawła II (Karola Wojtyły)

5/5 - (1 vote)

Podróże Ojca Świętego były wyrazem i odpowiedzią na zmieniający się rodzaj ewangelizacji wśród nowego pokolenia podróżującego człowieka. Jan Paweł II jako jedyny papież odbywał tak liczne pielgrzymki do różnych krajów, nie mówiąc już o kontynentach. Fascynowało to wiele środowisk, zarówno religijnych jak i świeckich, a było tematem licznych publikacji. Podróżując często sam zaznaczał, że przybywa jako papież-pielgrzym. Pontyfikat Jana Pawła II różnił się znacznie od prowadzenia i pełnienia tej funkcji przez jego poprzedników. Motyw wędrówki wśród tego grona zainicjował Jan XXIII pielgrzymując do Asyżu i Loreto. Paweł VI natomiast przybywał już na inne kontynenty i odbył 9 pielgrzymek zagranicznych do: Jerozolimy, Bombaju, Kolumbii, Ugandy i Australii (Karski, 2002).

Pontyfikat Jana Pawła II nazywano „pontyfikatem bez granic”, on sam mówił, że wszędzie gdzie może to dotrze i tak faktycznie było. Nie było w tej posłudze granic ani barier religijnych, politycznych i jakichkolwiek innych. Na podstawie wszystkich dokumentów można stwierdzić, że papież odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, odwiedzając ponad 130 krajów i ok. 900 miejscowości (Jackowski, 1997). Wszystkie podróże apostolskie przedstawiono na rycinie 43.

Ryc. 43. Kraje odwiedzone przez Ojca Świętego podczas pontyfikatu (źródło:

Powyższa mapka prezentuje wszystkie kraje świata, które odwiedzin Jan Paweł II. W zależności od ilości wizyt zaznaczone one zostały odpowiednim kolorem. Kraje nie będące celem pielgrzymek zaznaczone są kolorem szarym, natomiast Polska i Włochy będące miejscem zamieszkania papieża zostały zaznaczone wskazując liczbę 9 i więcej.

Pierwszą pielgrzymkę Jan Paweł II odbył w styczniu 1979 r. do Ameryki Łacińskiej (Dominikana, Meksyk, wyspy Bahama), a ostatnią do Lourdes 15-16 sierpnia 2004 roku. Sporo krajów Ojciec Święty odwiedzał kilkakrotnie, wśród nich najliczniej swoją ojczyznę Polskę-8 razy, Francję i USA-7 razy, Hiszpanię i Meksyk-5 razy, Portugalię, Szwajcarię, Brazylię- 4 razy, Austrię, Czechy, Niemcy, Dominikanę, Gwatemalę, Kanadę i Wybrzeże Kości Słoniowej-3 razy. Łącznie odległości te dały sumę ok. 30-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika. W najdłuższą podróż udał się na Daleki Wschód i Oceanię w 1986r., najkrótsza odnotowana pielgrzymka to natomiast odwiedzenie San Marino w 1982 roku. Poza Włochami łącznie papież spędził 588 dni, ale trzeba brać pod uwagę także 145 podróży odbytych na terenie Włoch. Pierwsze nastąpiły zaraz po objęciu funkcji biskupstwa w Rzymie w 1978 r., były to: Mentorella i Asyż. Papież pełniąc swoją funkcję cieszył się olbrzymią
popularnością i przyciągał wiernych. Na Jego nabożeństwa przebywały rzesze pątników, miliony osób chcące słuchać. Jan Paweł II łączył narody, w swych odprawianych uroczystościach tradycją były spotkania ekumeniczne. Podczas swego pontyfikatu dokonał on sporej ilości beatyfikacji i kanonizacji, aż 320 osób. Na przełomie właściwie 25 lat swego pielgrzymowania, papież odwiedził 36 krajów europejskich, z chrześcijańskich pomijając tylko niewielką Andorę i Monako. Odwiedzin było 71, a trwały one 268 dni. Polska zajęła szczególne miejsce pośród tych krajów, będąc krajem ojczystym papieża. Wyróżnij ją aż 8 razy spędzając tu 66dni. Najcenniejszy charakter miały wizyty złożone w czasie funkcjonowania komunizmu i miały swój nieoceniony wpływ na jego obalenie. Pielgrzymki do Portugali miały także symboliczny charakter po zamachu i ocaleniu życia w maju 1981 roku. Wymowa pielgrzymek Ojca Świętego miała charakter misyjny i ewangelizacyjny. W krajach chrześcijańskich starał się umacniać wiarę i jedność religijną, natomiast w krajach o innych wyznaniach prowadził dialog o łączeniu duchowym lokalnych wspólnot i możliwości współpracy z różnymi wyznaniami. Podróże czasem wiązały się z wystąpieniami w ramach różnych organizacji rządowych, parlamentarnych. Specjalny typ pielgrzymek stworzyły organizowane Dni Młodzieży. W Europie poza terenem Włoch odbyły się takie spotkania w Santiago de Compostela w 1989 r., w Częstochowie na Jasnej Górze w 1991 r. oraz w Paryżu w 1997 roku (Jackowski, 2009).

Tabela 4

Podróże apostolskie Jana Pawła II do Europy (źródło: Jackowski, 2009)

Data

2 – 10 czerwca 1979
29 września 1979
28 – 30 listopad 1979
30 maja – 2 czerwca 1980 |
15 – 19 listopad 1980

12 – 15 maja 1982
28 maja – 2 czerwca 1982 |
15 czerwca 1982
29 sierpnia 1982
131 październik – 9 listopad |
1982

2 marca 1983
16 – 23 czerwca 1983
14 – 15 sierpnia 1983
10 – 13 września 1983

  • – 17 czerwca 1984 10 października 1984
  • – 21 maj 1985
  • września 1985

4 – 7 października 1986
30 kwietnia – 4 maja 1987

8 – 14 czerwca 1987
23 – 27 czerwca 1988
8 – 11 październik 1988
21 – 22 kwietnia 1990
25 – 27 maja 1990
1 września 1990
10 – 13 maja 1991
1 – 9 czerwca 1991

  • – 20 sierpnia 1991 25 kwietnia 1993

12 – 17 czerwca 1993

  • – 10 września 1993 10 – 11 września 1994

20 – 22 maja 1995
3 – 4 czerwca 1995
30 czerwca – 3 lipca 1995
17 – 19 maja 1996
21 – 23 czerwca 1996
6 – 7 września 1996
12 – 13 kwietnia 1997
25 – 27 kwietnia 1997
Data

31 maja – 10 czerwca
1997

21 – 24 sierpnia 1997
19 – 21 czerwca 1998
2 – 4 października 1998
7 – 9 maja 1999

  • – 17 czerwca 1999 19 września 1999
  • listopada 1999
  • – 13 maja 2000 4 – 9 maja 2001

23 – 27 czerwca 2001

Portugalia

Polska

Francja

Austria

Szwajcaria

Hiszpania

Holandia, Luksemburg,
Belgia

Szwajcaria, Lichtenstein
Francja

Republika Federalna Niemiec Polska Austria Francja

Czechosłowacja

Malta

Malta

Portugalia

Polska

Polska, Węgry
Albania
Hiszpania

Litwa, Łotwa, Estonia
Chorwacja
Czechy, Polska
Belgia
Słowacja
Słowenia
Niemcy
Węgry

Bośnia i Hercegowina
Czechy

Odwiedzone państwa

_______ Polska_______

Francja
Austria
Chorwacja
Rumunia
Polska
Słowenia
Gruzja
Portugalia
Grecja, Malta
Ukraina

53 25 – 26 maja 2002 Bułgaria
54 16 – 19 sierpnia 2002 Polska
55 3 – 4 maja 2003 Hiszpania
56 5 – 9 czerwca 2003 Chorwacja
57 22 czerwca 2003 Bośnia i Hercegowina
58 11 – 14 września 2003 Słowacja
59 5 – 6 czerwca 2004 Szwajcaria
60 14 – 15 sierpnia 2004 Francja

Powyższa tabela 4 przedstawia wszystkie podróże apostolskie Jana Pawła II do krajów europejskich, oprócz pielgrzymek po ziemi włoskiej.

Na kontynent azjatycki Ojciec odbył 16 wypraw pielgrzymkowych. Odwiedził tym samym 23 kraje, dwukrotnie Filipiny i Indie. Oprócz Ziemi Świętej reszta krajów została zwiedzona ze względu na misyjny charakter. Nie były to łatwe wizyty ze względu na stosunki polityczne i duże zróżnicowanie wyznań. Odbierany był jednak bardzo przyjaźnie, za każdym razie trafiając w inne grupy społeczne, wyznaniowe. Afryka jest także kontynentem o dużym zróżnicowaniu etnicznym i kulturowym. Obecnie obowiązuje trend przyjmowania głównie chrześcijaństwa i islamu, kosztem rodzimych wyznań. Największe skupisko katolików zamieszkuje obszar zachodni i środkowy, a uwarunkowane jest także obecnością dawnych kolonii. Kościół katolicki jest w Afryce kościołem misyjnym, jednak z coraz bardziej ukształtowaną pozycją i hierarchią kościelną. Ten kontynent papież nawiedził 13 razy, odwiedzając 41 krajów. Wielokrotne były tu spotkania ekumeniczne, w celu pojednania i zaprzestania konfliktów wojennych. Papież-polak wskazywał z jakimi trudnościami walczy się na tym kontynencie, jaki panuje tu głód, bieda i choroba. Okazywał niezwykłą miłość i czułość przeróżnym wyznawcom dążąc do jedności i pokoju. Region Ameryki Północnej i Środkowej to kolejny obszar o dość ciekawym zróżnicowaniu religijnym, wynikającym z kolonizacji, a także rdzennej ludności i panującej religii. Jan Paweł II zawitał na ten kontynent aż 17 razy. Odwiedził 18 krajów, z czego aż 7-krotnie USA. W 1993 r. miała tu miejsce inauguracja VIII Światowego Dnia Młodzieży, poświęcona tematom życia, aborcji i eutanazji. W 2002r. w Toronto odbył się XVII Światowy Dzień Młodzieży. W 1979 r. podczas wystąpienia na III Konferencji Generalnej Episkopatów Ameryki Łacińskiej wytyczył drogę jaką powinien iść kościół na tym terenie. Za główne cele stojące przed kościołem uznał życie związane z rodziną, liczne rozwody, antykoncepcję, aborcję, brak powołań kapłańskich i zakonnych. Problemy na terytorium Ameryki Łacińskiej, jak i innych kontynentów były poruszane niejednokrotnie. Z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 na Specjalnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów w Rzymie w 1997r. odnoszono się do sytuacji religijnej i społecznej na kontynencie amerykańskim. Taka okazja miała miejsce także podczas obchodów 500-lecia Ewangelizacji Ameryki Łacińskiej w 1992 roku. Kontynent Ameryki Południowej zamieszkują głównie wyznawcy religii chrześcijańskiej, niewielki odsetek stanowią protestanci i religie rodzime. Na tym terenie żyje ok. 42% wszystkich katolików, w większości ludzi młodych, dynamicznych. Problemem są jednak warunki życia mieszkańców, niedorozwój ekonomiczny, ubóstwo, głód, a także mała liczba księży. Papież zawitał czterokrotnie do Brazylii, dwukrotnie do Urugwaju, Argentyny, Wenezueli, Peru, pomijając właściwie tylko Gujanę i Surinam. Struktura wyznaniowa Australii i Oceanii jest stosunkowo młoda, a co za tym idzie przeważają tak nurty chrześcijańskie, głównie protestanci. Zajmują oni większość: Papua-Nowej Gwinei, Samoa Amerykańskie, Nowej Zelandii i Australii. Katolicy stanowią ok. 29% ogółu i zamieszkują tereny: Nowej Kaledonii, Guam oraz Kiribati. Takie ukształtowanie się w tym obszarze wyznań jest skutkiem kolonizacji i odkryć geograficznych. W 1970 r. kontynent ten nawiedził papież Paweł VI, a Jan Paweł II stąpał po tej ziemi trzykrotnie i odwiedził 5 krajów. Za sprawą obchodów jubileuszowych 2000 roku także odniesiono się do sytuacji Australii i Oceanii podczas Synodu w 1998 roku. Temat nawiązywał od Ewangelii: „ Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14, 5,6) i brzmiał: „Jezus Chrystus a ludy Oceanii. Kroczyć Jego drogą, głosić Jego prawdę, żyć Jego życiem” (Jackowski, 2009).