prace magisterskie – Strona 4 – Prace dyplomowe z turystyki

Agroturystyka w Polsce

Oceń tę pracę

Obecnie w Polsce działa wiele instytucji, organizacji i fundacji wspierających działalność agroturystyczną.

Dla rozwoju turystyki na obszarach wiejskich ogromne znaczenie mają regulacje prawne i ekonomiczne. Z doświadczeń zachodnioeuropejskich wynika, że tego typu działania przyczyniły się do szybkiego rozwoju agroturystyki we Francji, Włoszech, Niemczech czy Austrii.

Fundamentalnym aktem prawnym w Polsce pozwalającym na szybki rozwój działalności turystycznej w gospodarstwach rolnych jest ustawa o podatku dochodowym. W nowelizacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono od dnia 1 stycznia 1995 r. następujące zmiany:

dochody uzyskane z tytułu wynajmu pokoi gościnnych, w budynkach mieszkalnych położonych na terenach wiejskich w gospodarstwie rolnym, osobom przebywającym na wypoczynku oraz dochody uzyskane z tytułu wyżywienia tych osób, jeżeli liczba pokoi nie przekracza 5 – wolne są od podatku dochodowego (Dz. U. z 1995 r. Nr 5 poz. 25).

Kluczową rolę w organizowaniu agroturystyki na wsi odegrały zwłaszcza w latach 90. ośrodki doradztwa rolniczego. Zajęły się one szkoleniami rolników, doradztwem prawnym i finansowym. Prywatni kwaterodawcy, których jest coraz więcej zrzeszają się w różne organizacje i stowarzyszenia agroturystyczne np. w 1996 r. powstała w Polsce Federacja Turystyki Wiejskiej „Gospodarstwo Gościnne”.

Cechą charakterystyczną rozmieszczania gospodarstw agroturystycznych w Polsce jest to, iż najwięcej ich koncentruje się w największych regionach turystycznych Polski.

Dlatego też wprowadzanie agroturystyki na obszary rolnicze położone poza centrami ruchu turystycznego jest dużo trudniejsze, wymaga wielu prac przygotowawczych i inwestycyjnych, jest jednak uzasadnione tak pod względem ekonomicznym, jak i społecznym i przyrodniczym, zwłaszcza biorąc pod uwagę samą ideę takich gospodarstw, zakładającą bliski kontakt z przyrodą oraz aktywizację obszarów zaniedbanych.

Poniżej prezentujemy przykładowe obiekty agroturystyczne.

Gospodarstwo agroturystyczne w Odernem w gminie Uście Gorlickie

Jest to przykład gospodarstwa, które stosując metodę „krok po kroku” stało się gospodarstwem agroturystycznym.

Gospodarstwo liczy 19 ha; (1 – 1.5 ha zasiewów, 0.5 ha ziemniaki; reszta to głównie łąki i pastwiska dla 5 krów, produkcja nabiału, sprzedaż w Uściu Gorlickim – siedzibie gminy). Położone jest kilka kilometrów od Uścia, przy bocznej, mało uczęszczanej drodze.

Co skłoniło 5-osobową rodzinę mieszkającą w gospodarstwie do poszukiwań nowych dziedzin działalności i nowych rozwiązań w rolnictwie? Słaba opłacalność gospodarstwa, zbyt wysokie ceny nawozów, a zatem niemożność ich zakupu we właściwych ilościach, brak zbytu na dotychczasowe produkty.

Dzięki działalności ODR w Gorlicach gospodarstwo nawiązało kontakt z Ekolandem i od 1992 r. produkuje metodami ekologicznymi. W 1995 r. otrzymało atest przestawiania się na metodę ekologiczną i co roku produkcja ekologiczna w gospodarstwie podlega kontroli.

W Polsce gospodarstwo współpracuje ze Stowarzyszeniem Ekologicznych Gospodarstw Turystycznych w Zielonej Górze i z oddziałem tegoż w Bielsku Białej.

Dzięki doradztwu ODR oraz Stowarzyszeń na terenie gospodarstwa powstały pierwsze miejsca noclegowe. Dom mieszkalny jest niewielki, stary, drewniany. Na piętrze domu urządzono 3 pokoje 2 i 3-osobowe, na parterze jadalnię i kuchnię. Za domem znajduje się pole namiotowe, przy którym w przyszłości ma powstać węzeł sanitarny. Na terenie gospodarstwa istnieje możliwość korzystania z posiłków, możliwość zakupu artykułów wyprodukowanych w gospodarstwie.

Dochody z rolnictwa przeznaczane są na wydatki bieżące gospodarstwa i domowników, dodatkowe dochody pochodzą z produkcji chałupniczej, a od 1994 r. z turystyki. W pierwszej fazie działalności agroturystycznej dodatkowe dochody przeznaczone są na zakup maszyn rolniczych, stare mają już po 10 lat. Kolejne dodatkowe dochody gospodarze pragną przeznaczyć na przystosowanie do celów turystycznych starego drewnianego spichlerza, który znajduje się obok domu, a cieszy się dużym zainteresowaniem turystów, zwłaszcza zagranicznych.

W pierwszym roku działalności turystycznej, tj. w 1994 r gospodarstwo odwiedziło 15 turystów, w tym 4 z Holandii. Turyści przebywali tu od 3 dni do 3 tygodni. W kolejnych latach przyjeżdżali Holendrzy i turyści z Polski (z Krakowa, Katowic, Warszawy).

Goście zagraniczni nocują głównie na polu namiotowym, we własnych przyczepach kempingowych. Kolejno do celów turystycznych przystosowano pokoje i stary spichlerz.

W przyszłości gospodarze planują zakupić konie, w celu wożenia turystów bryczkami; rozbudować pole namiotowe o węzeł sanitarny.

Inną rzeczą godną uwagi jest sposób oznakowania dojazdu do gospodarstwa. Tablice informujące o gospodarstwie znajdują się w Uściu Gorlickim (siedziba gminy) oraz na skrzyżowaniach dróg biegnących z Uścia do Odernego i przy drodze dojazdowej do gospodarstwa. Odnalezienie gospodarstwa nie nastręcza więc żadnych problemów turyście.

W 1994 r. gospodarstwo to było jedynym gospodarstwem w gminie Uście Gorlickie. Jednak pierwszy udany sezon turystyczny spowodował zainteresowanie innych rolników taką działalnością. Zaczęły tu funkcjonować mechanizmy opisywane niejednokrotnie w literaturze chociażby francuskiej. Rolnicy zaczęli przychodzić do gospodarzy z Odernego po porady, wskazówki jak nawiązać współpracę z Ekolandem i jak rozpocząć działalność agroturystyczną. W rok później powstało w Gładyszowie kolejne gospodarstwo ekologiczne, a przy nim mały wiejski kemping. W kolejnych latach gospodarze wybudowali nowy dom z pokojami przeznaczonymi dla turystów.

Gospodarstwo”Wapiennik” w Sudetach

Gospodarstwo rolne posiada na swoim terenie ruiny starego wapiennika. W zabezpieczonych i częściowo odrestaurowanych ruinach gospodarze urządzili galerię minerałów, stanowiącą dodatkową atrakcję dla gospodarstwa i wsi. Jest to zarazem rzecz oryginalna w całej miejscowości i wyróżnia to gospodarstwo. W obecnych czasach jest to niezmiernie ważne, gdyż w przypadku agroturystyki nie wystarczy tylko zaspokojenie podstawowych potrzeb turystów w zakresie noclegu i posiłków, wybór przez turystę właśnie „naszego” gospodarstwa połączony jest zarazem z wyborem najciekawszej oferty rekreacyjnej.

Gospodarstwo w Nowym Gierałtowie w Sudetach

W 21 ha gospodarstwie w Nowym Gierałtowie właściciel urządził ścieżkę dydaktyczną „Las i łąka”. Wędrując botaniczną ścieżką dydaktyczną turyści mogą poznać różne zbiorowiska roślinne: łąki, zadrzewień śródpolnych, lasu. Na terenie gospodarstwa zapoznać się mogą z uprawą aronii i hodowlą kóz. Przygotowywana jest też ścieżka zdrowia.

Agroturystyka

5/5 - (1 vote)

Jedną z form działalności gospodarczej na wsi jest turystyka, a w szczególności agroturystyka. W latach 60. w USA i Wielkiej Brytanii zostały zainicjowane badania dotyczące przydatności danego terenu na potrzeby agroturystyczne. Przeprowadzane były dwuetapowo: pod kątem przydatności socjologicznej (nastawienie ludności) i wartościowania cech krajobrazu (szczególnie takie elementy jak: kompozycja przestrzenna, harmonia widoku, wyjątkowość).

W 1984 r. w Madrycie odbył się kongres poświęcony turystyce w środowisku wiejskim. Podczas przemówienia inauguracyjnego Sekretarz Generalny WTO Robert Lonati powiedział, że turystyka wiejska stanowi istotny element lepszej integracji politycznej narodu. Przestrzeń wiejska powinna być terenem spotkania chłopa szukającego zbytu i mieszkańca miasta poszukującego odmiany.

W wielu krajach europejskich, gdzie dość wcześnie dostrzeżono, że dla wielu zagrożonych upadkiem rolnictwa i wyludnieniem wsi turystyka może stać się jedynym ratunkiem. Rozpoczęto przy aktywnym współudziale państwa i samorządów lokalnych, tworzyć scenariusze rozwoju oferty gościnnej. W tej nowej idei turystyki na obszarach wiejskich chłop miałby się stać nie tylko „strażnikiem przyrody” czy „ogrodnikiem na terenach wiejskich”, ale miałby być również animatorem kulturalnym.

Rolnicy interesują się agroturystyką, kierując się głównie motywami finansowymi: dodatkowymi dochodami, podtrzymaniem działalności rolniczej, stworzeniem nowych miejsc pracy. Ponadto w specyficznych społecznościach wiejskich nie bez znaczenia pozostają motywy opisywane wielokrotnie przez socjologów takie jak: chęć nawiązania kontaktów z innymi grupami społecznymi, czy poprawa statusu społecznego własnej grupy.

Agroturystyka niewątpliwie stanowi jeden z ważnych czynników rozwoju regionalnego. Prowadzi do powstawania w oparciu o istniejące już zasoby mieszkaniowe nowych miejsc noclegowych przede wszystkim poza centrami turystycznymi. W tym rozumieniu odgrywa więc ona szczególną rolę w rozszerzaniu turystyki na nowe obszary.

Aby jednak mówić o agroturystyce potrzeba na to nie tylko zgody rolników, ale też i zainteresowania turystów ofertą turystyki wiejskiej.

Obecnie widoczne jest, że turystyka ulokowała się na wyższej niż uprzednio pozycji w hierarchii potrzeb. Wzrost urbanizacji, przy jednoczesnej technizacji życia powodującej dehumanizację otoczenia powoduje wzrost zapotrzebowania na wypoczynek w środowisku naturalnym, pozamiejskim. Dążenie do życia w możliwie bliskim kontakcie z przyrodą jest we wszystkich środowiskach społecznych jedną z podstawowych cech współczesnej kultury, zwłaszcza w cywilizacjach najwyżej rozwiniętych.

O zainteresowaniu turystyką wiejską świadczy fakt, że ok. 25% wszystkich form wypoczynku organizowanego w Europie stanowią wakacje na wsi.

Z badań niemieckiego Instytutu Turystyki i Europejskiego Związku Turystyki na Wsi, wynika, że aż 35% obywateli niemieckich chciałoby odbyć swoje urlopy na wsi, a z tego 6% wprost w gospodarstwie wiejskim. Tego typu rodzaj turystyki pochwalają głównie rodziny z dziećmi. Niemcy nie są już nawet w stanie zaspokoić tego wielkiego zainteresowania swoimi możliwościami.

Badania C. Robiglio Rizzo /1991/ przeprowadzone w Górnej Adydze wskazują na główne motywacje do uprawiania agroturystyki. Są to:

spokój – 88%
ucieczka przed warunkami miejskimi – 76%
proste życie, mniej sformalizowane – 54%
nowe doświadczenie dla dzieci – 50%
poznanie rolnictwa – 36%
chęć oszczędzenia na kosztach wypoczynku – 34%
zdobycie nowych doświadczeń – 28%
branie udziału w pracach rolnych – 14%.

Żaden natomiast respondent nie wypowiedział się, że uprawia agroturystykę z braku możliwości innego rodzaju wypoczynku w danej okolicy, a to znaczy, że wszyscy wybierają tę formę wypoczynku świadomie, a nie z konieczności.

Turystyka pielgrzymkowa – definicje, istota i cel

Oceń tę pracę

praca magisterska z 2010 roku

Pierwsze podróże podejmowane do miejsc świętych sięgają czasów prehistorycznych. Wyprawy o charakterze religijnym zachowały się w Starym Testamencie, hinduskich Wedach, czy Dziejach Herodota. Źródła te podają, że już w starożytnym Egipcie uroczystości religijne cieszyły się olbrzymią popularnością. Podróże podejmowane typowo turystycznie, w celu zaspokojenia ciekawości czy przyjemności datowane są dopiero na ok. 1500 r. p.n.e. Motywy religijne i poznawcze występowały także w imprezach kulturalnych i sportowych w starożytnej Grecji i Rzymie. Były to także formy kultu Bogów, jak np. igrzyska w Olimpii, Delfach, Koryncie, skupiające masę ludności. W czasach rzymskich wyprawy turystyczne zaczęły przeżywać prawdziwy rozkwit. Podróże obejmowały wtedy głównie zabytki architektury i sztuki, ciekawe miejsca przyrodnicze, miejsca walk, groby. Prawdziwa ekspansja turystyczna dotyczyła wspaniałych obiektów uznawanych za „siedem cudów” świata starożytnego.

Pielgrzymki do Ziemi Świętej odnotowały znaczny rozwój w okresie panowania Konstantyna . W 313 r. otworzył on drogę do pielgrzymowania przyznając chrześcijanom wolność kultu. Zapoczątkował się wtedy kult Chrystusa, odwiedzano miejsca związane z Jego

życiem, męką i zmartwychwstaniem (Jackowski, 2003).

„Etymologia pojęcia pielgrzymki sięga głębokiej starożytności. Grecki termin per-epi- demos (dosłownie cudzoziemiec, nie rezydent) stosowano do określenia pielgrzyma lub przygodnego podróżnego. Pierwotne słowo łacińskie peregrinus oznaczało osobę podróżującą przez obce kraje bądź nie mającą prawa obywatelstwa. Powstało ze złożenia dwóch wyrazów per-agros, oznaczającego tego, który idzie przez pole, poza miejscem swego zamieszkania, daleko od domu. Określenie peregrinatio oznacza pobyt poza krajem, wędrówkę, podróżowanie, zwiedzanie obcych krajów” (Jackowski, 2003, s.119).

„Pielgrzymka to odwiedzanie świętych miejsc w celu odbycia pokuty, złożenia Bogu podziękowania oraz przedłożenia prośby o potrzebne łaski. Wewnętrznym motywem pielgrzymki jest wiara w skuteczność modlitwy zanoszonej w sanktuariach” (Tworuschka, 2009, s. 31).

Uczestnika podróży pielgrzymkowych zwano homo viator. Słowo via z łacińskiego oznaczało drogę, ścieżkę, ulicę, gościniec, a czasem również i podróż. Natomiast zwrot viator, będący pochodnym od słowa poprzedniego wskazywał już na osobę podróżującą, wędrowca, posłańca, pielgrzyma.

Na migracje pielgrzymkowe składają się trzy komponenty: człowiek, przestrzeń i sacrum. Mieszczą się one w przestrzeni pielgrzymkowej, która jest jednorodna, z miejscem wyjścia i punktem docelowym pielgrzymki.

Migracje do miejsc kultu podejmowane są z różnych pobudek. Wyróżniono trzy główne motywy podróży religijnych ze względu na ich cel i sposób odbywania. Pierwszy wyłoniony motyw to podróże wyłącznie z pobudek religijnych, drugi – to motyw religijno- poznawczy, natomiast trzeci stanowią podróże poznawcze, wypoczynkowe i inne (Jackowski, 2003).

Głównymi cechami ruchu pielgrzymkowego jest sezonowość, uzależniona od kalendarza świąt religijnych będąca okazją do zorganizowania masowych pielgrzymek, motywacja religijna uczestników, nastawienie podróży i programu na jeden cel (miejsca święte). Ważnym elementem jednoczącym podczas takiej podróży jest też wspólny udział w wydarzeniach kulminacyjnych jakich jak: uroczysta liturgia, grupowe nabożeństwa w miejscu docelowym czy wędrówka po świętych miejscach.

Pielgrzymka to zatem modlitwa, spełnienie określonych rytuałów oraz wiara w cudowną moc uzdrawiania w takich miejscach. Do turystyki pielgrzymkowej zalicza się również spotkania z autorytetami i osobistościami reprezentującymi Kościół. Przykładem ostatnich lat były wizyty Papieża, które gromadziły tłumy pielgrzymów. Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii podaje następujące określenie: „Pielgrzymka to powszechna forma religijności, jest typowym wyrazem religijności ludowej, ściśle związanej z sanktuarium, którego istnienie stanowi element konieczny. Pielgrzym potrzebuje sanktuarium a sanktuarium pielgrzyma” (Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, n. 261-263).

Kodeks prawa kanonicznego przez sanktuarium rozumie: „Sanktuarium to kościół lub inne miejsce święte, do którego za aprobatą ordynariusza miejsca pielgrzymują liczni wierni, z powodu szczególnej pobożności” (KPK, 1983).

Pielgrzymki stanowią istotną formę przestrzennych przemieszczeń ludności. Ksiądz Maciej Ostrowski ujął to w następujących słowach: „człowiek „modląc się stopami” przemierza obszar między domem a miejscem świętym. Jego modlitwa nie jest zamknięta w ograniczonych murami świątyni. Rozciąga się na obszarze liczonym nierzadko setkami kilometrów. Dwa punkty: miejsce stałego zamieszkania i sanktuarium zakreślają obszar, w którym rozgrywa się święta czynność. Nie tylko określają przestrzenne rany, ale w pewnym sensie porządkują wszystko to, co składa się na nią. W tym obszarze rozgrywa się cały dramat spotkania z Bogiem i duchowej przemiany pątnika. Jest to, zatem przestrzeń liczona zarówno fizyczną, jak i duchową miarą” (Ostrowski, 2005, s. 265).

Agroturystyka w krajach Europy Zachodniej

Oceń tę pracę

przykładowa praca magisterska

Pośród krajów, które najbardziej zaangażowały się w rozwój turystyki na wsi wyróżnia się Francja. W tym kraju problem upadku wsi zaowocował powstaniem w roku 1955 pierwszej organizacji zajmującej się świadczeniem przez gospodarzy usług turystycznych na wsi. Organizacja ta Fédération nationale des Gîtes de France, pozostaje również dziś najważniejszą wśród innych tego typu, posiadając ponad 30 000 członków. Celem jej jest:

rozwijanie oferty turystycznej opartej na przesłankach wynikających z „Karty kwater prywatnych Francji” (Charte des gîtes de France),
nadawanie kategorii kwaterom (w skali 3- stopniowej),
kontrolowanie wprowadzenia w życie zasad „Karty” i użytkowanie znaku „Gîtes de France”,
dbanie o utrzymanie właściwych stosunków z władzami publicznymi,

oraz:

zapewnienie promocji turystyki (dystrybucja przewodników regionalnych i ogólnokrajowych),

a także:

usługi rezerwacji miejsc.

Wiejska kwatera prywatna (gîte rural) to dom lub lokal wyposażony we własne sprzęty, usytuowany blisko wsi lub gospodarstwa, zaopatrzony we wszystko, co jest potrzebne do życia.

Francja oprócz tego, że była pierwszym państwem, które wzięło w swoje ręce inicjatywę w dziedzinie agroturystyki, jest także tym, które wciela w życie najróżniejsze formy oferty gościnnej: oprócz kwater prywatnych gîtes, również:

pokoje zaadaptowane w budynkach mieszkalnych gospodarstwa (chambres d´hôtes),
różne typy kempingów o zróżnicowanej pojemności,
gospodarstwa rolne oferujące usługi gastronomiczne (fermes – auberges),
małe wiejskie hoteliki i pensjonaty rodzinne z cenami obejmującymi wszystkie usługi – „wszystko razem” (auberges rurales i logis de France),
także kwatery wiejskie, w których goście korzystać mogą z usług gastronomicznych, rekreacyjnych i sportowych (villages de vacances – czyli dosłownie mówiąc: wioski wypoczynkowe”).

Niemcy zajmują czołowe miejsce w Europie jeśli chodzi o liczbę gospodarstw agroturystycznych (ok. 20 tys. z 50 tys. łóżek). Oferują gospodarstwa rolne ze szczególnie zadbanym wyposażeniem i standardem o komforcie średnio bardzo wysokim oraz z bardzo bogatą ofertą rekreacyjną, jednak w cenach konkurencyjnych. Popieranie działalności agroturystycznej w gospodarstwie rolnym polega tu m.in. na stworzeniu systemu ulg podatkowych. I tak np. rolnik, który udostępnia dla turystów dopiero powyżej 8 miejsc noclegowych i oferuje im wyżywienie musi zgłosić swą działalność w Izbie Handlu. Agroturystyka tutaj, z dodatkowymi przychodami, których dostarcza, może reprezentować nie dającą się zaniedbać część dochodów z gospodarstwa i staje się racją jego przetrwania, a zatem jest środkiem utrzymania członków rodziny rolniczej, ponieważ oferuje pracę dla każdego z nich, szczególnie dla kobiet, które korzystają z nowych wygód tworzonych w gospodarstwie i umieją docenić kontakty międzyludzkie, które determinują jakościowy rozwój życia. Posiadłość ziemska i nieruchomości nie wykorzystane w celach rolniczych przekształcają się w źródło dochodów i podnoszą wartość samego gospodarstwa. Będąc działalnością elastyczną, która może być ekspansywna i pomyślnie stawiać czoła wymaganiom rynku, agroturystyka nie przedstawia ryzyka zwykłych usług hotelowych. W strefach dużego napływu turystów, w okresach największego ruchu, może ona być dogodną rezerwą innych form oferty gościnnej i przez to staje się postrzegana jako działalność komplementarna i alternatywna, a nie konkurencyjna.

We Włoszech agroturystyka pojawiła się w latach 60. Powstało tu do chwili obecnej ok. 7 tys. gospodarstw agroturystycznych w różnych regionach kraju, położonych przeważnie poza głównymi centrami turystycznymi.

Dziś o włoskiej agroturystyce mówi się, że jest na 4. miejscu w Europie, po Francji, Niemczech i Wielkiej Brytanii. W 1990 r. gospodarstwa agroturystyczne odwiedziło 800 tys. turystów, co stanowiło 1.3% ogółu turystów, w tym 30% turystów zagranicznych. Wspieraniem agroturystyki we Włoszech troskliwie zajęło się państwo. O agroturystyce mówi Ustawa z 5 grudnia 1985 roku, nr 730. Drugi artykuł tej ustawy precyzuje pojęcie agroturystyki. Jako działalność agroturystyczną rozumie się wyłącznie przyjmowanie i goszczenie (turystów) wykonywane przez przedsiębiorców rolnych pojedynczych i stowarzyszonych, poprzez wykorzystanie ich własnych gospodarstw, w połączeniu i uzupełnieniu w stosunku do uprawy użytków rolnych, leśnych i hodowli bydła (które jednakże mają pozostać działalnością główną).

Prowadzenie działalności agroturystycznej, przy zastosowaniu norm zgodnych z przedstawioną ustawą, nie przewiduje zarzucenia przeznaczenia rolniczego zasobów ziemi i objętych tą działalnością budynków.

W skład tego typu działalności wchodzą:

udzielanie sezonowej gościny, także na terenach otwartych przeznaczonych na wypoczynek kempingowy;
zaopatrywanie turystów na terenie gospodarstwa w pokarmy i napoje składające się przede wszystkim z własnych produktów, w tym alkoholowych i spirytusowych;
organizowanie działań rekreacyjnych i kulturalnych w ramach gospodarstwa.

Ustawa precyzuje też jakie lokale mogą być wykorzystywane na działalność agroturystyczną. Zgodnie z nią mogą to być lokale położone w miejscu zamieszkania przedsiębiorcy rolnego na terenie gospodarstwa oraz budynki i części ich zlokalizowane na tym terenie i nie będące już potrzebnymi w prowadzeniu gospodarstwa. Renowacja budynków musi być przeprowadzona przy poszanowaniu typowych cech lokalnej architektury.

Najwięcej gospodarstw agroturystycznych znajduje się w Wielkiej Brytanii. Na szczególną uwagę zasługują gospodarstwa w Walii. Ich cechą charakterystyczną jest to, że turyści wypoczywający w nich biorą aktywny udział w życiu gospodarstwa rolnego i właśnie za to chcą płacić. W Walii ok. 15% gospodarstw rolnych zajmuje się agroturystyką. Najbardziej popularną formą jest tu camping i carawaning. Ok. 1 000 gospodarstw oferuje właśnie tego typu usługi, ponadto 500 z nich oferuje wyżywienie. Podstawową formą aktywności rekreacyjnej w walijskich gospodarstwach są spacery i wycieczki piesze uprawiane przede wszystkim ze względów zdrowotnych przez osoby w wieku 55 – 75 lat, a ponadto udział w pracach gospodarskich, przejażdżki konne, wędkarstwo, strzelectwo. Władze udzielają szerokiej pomocy rolnikom w rozwijaniu i przebudowie gospodarstw. Pomoc ta ma charakter doradztwa, kredytowania, bezpośredniego wsparcia inwestycyjnego (m.in. dofinansowywanie przedsięwzięć związanych z budową i organizacją obiektów rekreacyjnych: obiektów wędkarskich, terenów sportowych, parków, ścieżek przyrodniczych, stajni i wypożyczalni koni, placów do gier zespołowych, restauracji.

Przykład gospodarstwa agroturystycznego w Valliguiéres w południowej Francji

Miejscowość Valliguiéres, w której znajduje się opisane poniżej gospodarstwo agroturystyczne położona jest w odległości 25 km od Avignon’u.

Podstawową działalnością rolniczą w tym gospodarstwie jest uprawa winorośli, oraz niewielka hodowla, m.in. kóz. Gospodarstwo posiada duży budynek mieszkalny i zabudowania gospodarcze. W starym obszernym domu zorganizowane są pokoje gościnne (50 miejsc noclegowych w pokojach 3 – 8-osobowych) oraz dwie jadalnie i węzeł sanitarny. Ponadto na położonych między zabudowaniami gospodarczymi a winnicami łąkach, znajduje się pole namiotowe, dla którego przygotowano pełny węzeł sanitarny w budynkach gospodarczych. Oprócz usług noclegowych gospodarstwo świadczy usługi gastronomiczne. Posiłki przygotowywane są w oparciu o produkty pochodzące z gospodarstwa, a wino do nich podawane pochodzi z własnych winnic.

Metoda „krok po kroku”

We Francji metodę tę nazwano „dialektyką kwatery wiejskiej”.

Punktem wyjściowym do działania jest subwencja, bez niej bowiem rolnik nie odważy się na działanie. Dzięki subwencji rolnik podejmuje pierwsze działania mające na celu rozwój działalności turystycznej i przyjmuje pierwszych turystów. Później może on dorzucać stale nowe środki i poszerzać ofertę: rozpocząć oferowanie śniadań, potem utrzymywać pełny pensjonat, a z czasem może się stać wiejskim restauratorem lub wiejskim hotelarzem. Tworzy się w ten sposób dodatnie sprzężenie zwrotne:

każdy zainwestowany kapitał generuje nowe środki, które ponownie zainwestowane stanowią podstawę do rozszerzania oferty.

Niebagatelne jest też oddziaływanie edukacyjne na sąsiedztwo i efekt naśladownictwa.