prace magisterskie

Prace magisterskie z turystyki

Istota turystyki pielgrzymkowej

Oceń tę pracę

praca magisterska

W życiu każdego chrześcijanina jedną z najważniejszych ról odgrywa religia. Pytanie o sens istnienia i wybór drogi zbawienia nurtuje zatem ludzi od lat. Historia religii sięga czasów starożytnych i zawsze łączyła się bezpośrednio z człowiekiem. Na przestrzeni wieków obserwowano rozwijanie się miejsc świętych, oddawanie czci i podziękowań. Mimo zmieniających się okresów historycznych, zmian cywilizacyjnych i kulturowych ludzie wędrowali zawsze do miejsc świętych, tym samym przyczyniając się do powstawania i rozwijania kolejnych szlaków pielgrzymkowych. Człowiek potrzebował więc obecności jakiejś siły stwórczej niezależnie od pochodzenia, wyznania czy rasy. Dziś wobec tego właściwie we wszystkich zamieszkałych kontynentach można odnaleźć ślady ich pielgrzymowania. Bardzo często pokonywano znaczne odległości nie bacząc na ukształtowanie terenu, pogodę i przeciwności losu. Tym sposobem można mówić o wyłonieniu się turystyki pielgrzymkowej, która wpłynęła na rozpoczęcie podejmowania pojęcia turystyki w literaturze. Biblia przedstawia pierwsze podróże np. na Górę Synaj, do Betlejem, Jerozolimy będące dziś przejawem turystyki pielgrzymkowej.

Pojęcia turystyka i turysta pochodzą od angielskiego słowa tour oznaczającego podróż. W XVII wieku mianem tourist określano uczestników podróży po kontynencie europejskim (tzw. grand tour) podejmowanych przez arystokratyczną młodzież angielską, która po ukończeniu szkoły średniej wyjeżdżała m.in. do Francji i Włoch w celu kontynuacji nauki (Jackowski, 2003).

Termin turystyka ulegał jednak sporym modyfikacjom. Światowa Organizacja Turystyki (UNWTO) definiuje turystykę jako „ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, służbowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest aktywność zarobkowa wynagradzana w odwiedzanej miejscowości”.

Turystyka jest zjawiskiem złożonym i wielopłaszczyznowym, które odnosi się do wielu aspektów życia człowieka. Dzięki turystyce człowiek regeneruje siły fizyczne i psychiczne, poznaje świat oraz kształtuje swoją osobowość. Turystyka stanowi także formę działalności gospodarczej, w ramach której wykształciły się różnego rodzaju usługi turystyczne oferowane podróżnym spośród których największe znaczenie mają: usługi noclegowe, usługi gastronomiczne oraz usługi transportowe. Ze względu na swoją złożoność turystyka jest przedmiotem badań wielu dyscyplin naukowych: geografii (geografia turyzmu), psychologii, socjologii, pedagogiki, ekonomii (ekonomika turystyki), marketingu (marketing usług turystycznych), antropologii, historii, prawa, architektury (architektura krajobrazu), urbanistyki, ochrony środowiska, medycyny oraz etyki.

Podstawowym kryterium podziału turystyki jest główny motyw podróży osoby wyjeżdżającej. Przy tym kryterium wyróżniono turystykę poznawczą, wypoczynkową, kwalifikowaną, zdrowotną, biznesową oraz religijną (Lijewski, 2008).

 

Turystyka pielgrzymkowa – literatura

Oceń tę pracę

Turystyka pielgrzymkowa – bibliografia

  1. Andrejczuk W., Jaskinie jako obiekt turystyki religijnej [w:] Turystyka religijna w obszarach górskich, wyd. Abstracts, Międzynarodowa Konferencja Naukowa Bukowina Tatrzańska, 2008.
  2. Bania Z., Kobielu S., Jasna Góra 1382-1982, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1982.
  3. Bilska-Wodecka E., Kalwaria Zebrzydowska jako wzór dla innych kalwarii na ziemiach polskich, Peregrinus Cracoviensis, 2, 1995.
  4. Bilska-Wodecka E., Problemy rozwoju wybranych ośrodków pielgrzymkowych, Peregrinus Cracoviensis, 15, 2004.
  5. Bilska-Wodecka E., Pielgrzymki a sakralizacja przestrzeni, Peregrinus Cracoviensis, 16, 2005.
  6. Bednarczuk W., Najpiękniejsze sanktuaria-Dolny Śląsk, wyd. Axel Springer, Warszawa 2007.
  7. Bojar B., Wacławik P., Woszczenko P., Historia Chrześcijaństwa, Oficyna wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2002.
  8. Czepliński K.K., Sanktuaria w Polsce, Videograf, Katowice 2002.
  9. Czerwiński J., Przewodnik Sudety, wyd. kartograficzne EKO-GRAF, Wrocław 2003
  10. Domański B. i Skiba S., Geografia i sacrum, Tom 1, Kraków 2005.
  11. Dubel K., Monografia parku krajobrazowego „Góra św. Anny”, wyd. Wyższa Szkoła Pedagogiczna, Opole 1991.
  12. Dubel K., Park krajobrazowy „Góra św. Anny”, wyd. Opolskie Centrum Edukacji Ekologicznej, Opole 1998.
  13. Gervais M. E., Jan Paweł II Człowiek i historia XX wieku, Oficyna wydawnicza MAK, Wrocław 1999.
  14. Jackowski A., Jasnogórskie pielgrzymowanie bez granic, Częstochowa 2005.
  15. Jackowski A., Kalwaria Zebrzydowska w sieci ośrodków pielgrzymkowych w Polsce i Europie, Peregrinus Cracoviensis, 2, 1995.
  16. Jackowski A., Miejsca Święte Rzeczypospolitej, Leksykon, wydawnictwo Znak, Kraków 1998.
  17. Jackowski A., Pielgrzymki i turystyka religijna w Polsce, Instytut Turystyki, Warszawa 1991.
  18. Jackowski A., Przestrzeń i sacrum, wyd.2, Instytut Geografii UJ, Kraków 1996.
  19. Jackowski A., Święta przestrzeń świata. Podstawy geografii religii, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2003.
  20. Jackowski A., Zarys geografii pielgrzymek, Kraków 1991.
  21. Jackowski A., Jasna Góra-światowe centrum pielgrzymkowe, Peregrinus Cracoviensis, 3, 1996.
  22. Jackowski A., Jan Paweł II -„Pielgrzym pośród pielgrzymów”, Peregrinus Cracoviensis, 5, 1997.
  23. Jackowski A., Pielgrzymowanie, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1998.
  24. Jackowski A., Jasna Góra na tle innych ośrodków pielgrzymkowych w Polsce [w:] Jasna Góra światowe centrum pielgrzymkowe, Peregrinus Cracoviensis, 3, 1996.
  25. Jackowski A., Geografia pielgrzymek Jana Pawła II, Peregrinus Cracoviensis, 20, 2009.
  26. Jackowski A., Pach J., Rudziński J., Jasna Góra, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2001.
  27. Jan Paweł II Autobiografia, wyd. literackie, Kraków 2005.
  28. Jusiak R., Papieska Kalwaria, Peregrinus Cracoviensis, 17, 2006.
  29. Karski K., Ekumenizm Papieży Pawła VI i Jana Pawła II [w:] Historia Chrześcijaństwa, Oficyna wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 2002.
  30. Kodeks prawa kanonicznego z dnia 25 stycznia 1983r., księga IV, część 3, Miejsca i czasy święte, kan.1230.
  31. Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii, Watykan 2002, tłum. Poznań 2003, n. 261-263.
  32. Kubajak A., Najsławniejsze Sanktuaria Polski, wyd. Kubajak, Kraków 2004.
  33. Lijewski T., Mikułowski B., Wyrzykowski J., Geografia turystyki Polski, wyd. PWE, Warszawa 2008.
  34. Mach Z., Uwagi o społecznym znaczeniu pielgrzymek Jana Pawła II do Polski, Peregrinus Cracoviensis, 20, 2009.
  35. Mazur B., Przewodnik pielgrzyma. Sanktuaria Polski i Europy, wyd. Publicat, 2009.
  36. Mitkowska A., Polskie Kalwarie, wyd. Ossolineum, Wrocław 2003.
  37. Mróz F., „Tu, w tym mieście, w Wadowicach wszystko się zaczęło…”, Peregrinus Cracoviensis, 18, 2007.
  38. Ostrowski M., Turystyka w myśli Jana Pawła II [w:] Geografia pielgrzymek Jana Pawła II, Peregrinus Cracoviensis, 5,1997.
  39. Pieczka K., Góra św. Anny, wyd. Laumann Polska, 1995.
  40. Piotrowicz G., Kowalski J., Jan Paweł II. Pielgrzym w Ojczyźnie, wyd. Albatros dwa, Kraków 1999.
  41. Pollok E.S., Góra św. Anny- Śląska świętość, wyd. Żyrowa 2000.
  42. Schenk W., Pielgrzymki Polaków do sanktuariów maryjnych i świętych Pańskich, Częstochowskie Studia Teologiczne, 7, 1979.
  43. Sochaczewski A., Sanktuaria w Polsce, wyd. Hachette, Warszawa 2007
  44. Svidercoschi G. F., Historia Karola Wojtyły, Wydawnictwo M, 2005
  45. Szarek-Rzeszowska A., Wambierzyce jako ośrodek kultu religijnego, Peregrinus Cracoviensis, 4, 1996.
  46. Szulc T., Papież Jan Paweł II. Biografia, wyd. Prima, Warszawa 1996.
  47. Tworuschka M. i U., Religie Świata. Chrześcijaństwo, Warszawa 2009.
  48. Zuchniewicz P., Cuda Jana Pawła II, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2006

Turystyka pielgrzymkowa

Oceń tę pracę

Wstęp pracy magisterskiej

Turystyka pielgrzymkowa istnieje na ziemiach polskich od czasów średniowiecza i przyjęcia chrztu przez Mieszka I. Zainicjowało to rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa i podejmowanie migracji pielgrzymkowych. Pierwsze pielgrzymki podążały do grobu męczennika św. Wojciecha. Wyłonienie się turystyki pielgrzymkowej jako jednej z rodzajów turystyki nastąpiło jednak dopiero na początku lat 90-tych. Prekursorem podejmowania tematyki geografii religii jak i turystyki religijnej i pielgrzymkowej jest profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego Antoni Jackowski. To dzięki niemu dokonano pierwszych klasyfikacji w jej obrębie, a tam samym wykreowały się nowe dziedziny badawcze. Przyjmując zatem, że początki funkcjonowania w literaturze tych zagadnień przypadają na lata 90-te, należy stwierdzić, że jest to dziedzina młoda, rosnąca w popularność. Pielgrzymowanie stało się jednym z ważniejszych zjawisk religijnych, kulturowych i społeczno-ekonomicznych. Pomimo trudnych okresów historycznych tradycja pielgrzymowania w Polsce kultywowana jest niezmiennie od początków państwowości.

Biorąc pod uwagę rozwój tego rodzaju turystyki zaprezentowano pewne jej zjawiska. Dokonano analizy funkcjonowania turystyki pielgrzymkowej w Polsce na przykładzie kilku ośrodków. W oparciu o bogatą literaturę A. Jackowskiego, a w szczególności książki: Zarys geografii pielgrzymek (1991), Przestrzeń i sacrum (1995) i Pielgrzymowanie (1998), przedstawiono stan obecny funkcjonowania turystyki religijnej i pielgrzymkowej w wybranych obiektach. Wszystkie prezentowane obiekty zlokalizowane są na południu Polski, w obrębie województw: dolnośląskiego, opolskiego, śląskiego i małopolskiego. Przy charakterystyce danych obiektów, niezbędny jest ich rys historyczny wzbogacający treść w liczne legendy związane z miejscem kultu.

Celem pracy jest omówienie stanu aktualnego przedstawionych obiektów pielgrzymkowych, wskazanie dalszych perspektyw rozwoju, a także dokonanie analizy istniejącego zagospodarowania turystycznego. Ponadto na podstawie danych o liczbie pielgrzymujących opisano rodzaj organizowanych pielgrzymek, a także ich natężenie i cykliczność w skali roku.

W precyzyjnym zebraniu i omówieniu informacji posłużono się metodą analizy literatury, dokumentów i metodą dokumentacji fotograficznej. Dzięki licznym publikacjom, a także stworzonym przez miasta planom rozwoju lokalnego czy zagospodarowania terenu ukazano planowane inwestycje w tym zakresie. Szczególnie cenne i pomocne okazały się publikacje Peregrinus Cracoviensis, głównie autorstwa prof. zw. Antoniego Jackowskiego, leksykony opisujące miejsca święte w Polsce, książki przedstawiające religie świata, a także wprowadzające w terminologię turystyki religijnej i pielgrzymkowej. Cennym źródłem informacji były również liczne biografie Ojca Świętego, czasopisma katolickie, a także strony internetowe prowadzone przez klasztory, sprawujące opiekę nad kościołami oraz projekty udostępniane na stronach urzędów miast.

Niniejsza praca składa się ze 96 stron tekstu, 50 rycin i 4 tabel. Praca zawiera wstęp, 3 rozdziały, wnioski, spis literatury, spis stron internetowych, spis tabel i spis rycin. Wykorzystane materiały źródłowe to: 48 pozycji książkowych, 5 czasopism, 21 strony internetowe.

Pierwszy rozdział pracy charakteryzuje istotę turystyki pielgrzymkowej, a w szczególności funkcjonowanie turystyki religijnej i pielgrzymkowej w literaturze; najważniejsze współczesne religie występujące na świecie, ich rozkład przestrzenny, główne dogmaty wiary, a także znaczenie pielgrzymowania w tych wyznaniach.

Drugi rozdział pracy dotyczy wybranych obiektów turystyki pielgrzymkowej, a także przedstawia pokrótce pierwsze wędrówki pielgrzymkowe na ziemiach polskich. Przy wyborze tych obiektów kierowano się ich rangą w skali Polski, istotą sacrum, a także specyfiką działania na przestrzeni lat. Pierwszym przedstawionym obiektem jest najważniejsze miejsce kultu w Polsce – Jasna Góra. Drugim centrum pielgrzymkowym prezentowanym w pracy jest sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej. Trzecim opisanym ośrodkiem jest Góra św. Anny, perełka na terenie Śląska Opolskiego. Kolejnym charakteryzowanym obiektem są Wambierzyce wraz z imponującą Bazyliką Matki Bożej Królowej Rodzin, rozbudowaną drogą kalwaryjską, a także efektowną zabudową miasteczka na wzór Jerozolimy. Ostatnie opisane miejsce sakralne to Bardo Śląskie.

Trzeci rozdział pracy poświęcony jest osobie Jana Pawła II. Na początku przedstawiono biografię Ojca Świętego, w celu przybliżenia Jego osobowości i drogi jaką przeszedł do wyboru na biskupa wiecznego miasta – Rzymu. Następny podrozdział przedstawia papieża jako turystę, miłośnika gór, sportów, a także popularyzatora turystyki w życiu młodzieży. Ostatni natomiast poświęcony został licznym podróżom apostolskim odbytym podczas Jego niezwykłego pontyfikatu.

Chciałabym podziękować prof. dr hab. Wiaczesławowi Andrejczukowi za pomoc przy pisaniu niniejszej pracy, dr Annie Nitkiewicz – Jankowskiej za cenne uwagi merytoryczne, a także Pawłowi Rzeczkowskiemu za służenie pomocą i wspólne podążanie ku miejscom świętym.

Pracę dedykuję mamie – Danucie za wychowanie w duchu nauki i wiary.

Geografia pielgrzymek Jana Pawła II (Karola Wojtyły)

5/5 - (1 vote)

Podróże Ojca Świętego były wyrazem i odpowiedzią na zmieniający się rodzaj ewangelizacji wśród nowego pokolenia podróżującego człowieka. Jan Paweł II jako jedyny papież odbywał tak liczne pielgrzymki do różnych krajów, nie mówiąc już o kontynentach. Fascynowało to wiele środowisk, zarówno religijnych jak i świeckich, a było tematem licznych publikacji. Podróżując często sam zaznaczał, że przybywa jako papież-pielgrzym. Pontyfikat Jana Pawła II różnił się znacznie od prowadzenia i pełnienia tej funkcji przez jego poprzedników. Motyw wędrówki wśród tego grona zainicjował Jan XXIII pielgrzymując do Asyżu i Loreto. Paweł VI natomiast przybywał już na inne kontynenty i odbył 9 pielgrzymek zagranicznych do: Jerozolimy, Bombaju, Kolumbii, Ugandy i Australii (Karski, 2002).

Pontyfikat Jana Pawła II nazywano „pontyfikatem bez granic”, on sam mówił, że wszędzie gdzie może to dotrze i tak faktycznie było. Nie było w tej posłudze granic ani barier religijnych, politycznych i jakichkolwiek innych. Na podstawie wszystkich dokumentów można stwierdzić, że papież odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, odwiedzając ponad 130 krajów i ok. 900 miejscowości (Jackowski, 1997). Wszystkie podróże apostolskie przedstawiono na rycinie 43.

Ryc. 43. Kraje odwiedzone przez Ojca Świętego podczas pontyfikatu (źródło:

Powyższa mapka prezentuje wszystkie kraje świata, które odwiedzin Jan Paweł II. W zależności od ilości wizyt zaznaczone one zostały odpowiednim kolorem. Kraje nie będące celem pielgrzymek zaznaczone są kolorem szarym, natomiast Polska i Włochy będące miejscem zamieszkania papieża zostały zaznaczone wskazując liczbę 9 i więcej.

Pierwszą pielgrzymkę Jan Paweł II odbył w styczniu 1979 r. do Ameryki Łacińskiej (Dominikana, Meksyk, wyspy Bahama), a ostatnią do Lourdes 15-16 sierpnia 2004 roku. Sporo krajów Ojciec Święty odwiedzał kilkakrotnie, wśród nich najliczniej swoją ojczyznę Polskę-8 razy, Francję i USA-7 razy, Hiszpanię i Meksyk-5 razy, Portugalię, Szwajcarię, Brazylię- 4 razy, Austrię, Czechy, Niemcy, Dominikanę, Gwatemalę, Kanadę i Wybrzeże Kości Słoniowej-3 razy. Łącznie odległości te dały sumę ok. 30-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika. W najdłuższą podróż udał się na Daleki Wschód i Oceanię w 1986r., najkrótsza odnotowana pielgrzymka to natomiast odwiedzenie San Marino w 1982 roku. Poza Włochami łącznie papież spędził 588 dni, ale trzeba brać pod uwagę także 145 podróży odbytych na terenie Włoch. Pierwsze nastąpiły zaraz po objęciu funkcji biskupstwa w Rzymie w 1978 r., były to: Mentorella i Asyż. Papież pełniąc swoją funkcję cieszył się olbrzymią
popularnością i przyciągał wiernych. Na Jego nabożeństwa przebywały rzesze pątników, miliony osób chcące słuchać. Jan Paweł II łączył narody, w swych odprawianych uroczystościach tradycją były spotkania ekumeniczne. Podczas swego pontyfikatu dokonał on sporej ilości beatyfikacji i kanonizacji, aż 320 osób. Na przełomie właściwie 25 lat swego pielgrzymowania, papież odwiedził 36 krajów europejskich, z chrześcijańskich pomijając tylko niewielką Andorę i Monako. Odwiedzin było 71, a trwały one 268 dni. Polska zajęła szczególne miejsce pośród tych krajów, będąc krajem ojczystym papieża. Wyróżnij ją aż 8 razy spędzając tu 66dni. Najcenniejszy charakter miały wizyty złożone w czasie funkcjonowania komunizmu i miały swój nieoceniony wpływ na jego obalenie. Pielgrzymki do Portugali miały także symboliczny charakter po zamachu i ocaleniu życia w maju 1981 roku. Wymowa pielgrzymek Ojca Świętego miała charakter misyjny i ewangelizacyjny. W krajach chrześcijańskich starał się umacniać wiarę i jedność religijną, natomiast w krajach o innych wyznaniach prowadził dialog o łączeniu duchowym lokalnych wspólnot i możliwości współpracy z różnymi wyznaniami. Podróże czasem wiązały się z wystąpieniami w ramach różnych organizacji rządowych, parlamentarnych. Specjalny typ pielgrzymek stworzyły organizowane Dni Młodzieży. W Europie poza terenem Włoch odbyły się takie spotkania w Santiago de Compostela w 1989 r., w Częstochowie na Jasnej Górze w 1991 r. oraz w Paryżu w 1997 roku (Jackowski, 2009).

Tabela 4

Podróże apostolskie Jana Pawła II do Europy (źródło: Jackowski, 2009)

Data

2 – 10 czerwca 1979
29 września 1979
28 – 30 listopad 1979
30 maja – 2 czerwca 1980 |
15 – 19 listopad 1980

12 – 15 maja 1982
28 maja – 2 czerwca 1982 |
15 czerwca 1982
29 sierpnia 1982
131 październik – 9 listopad |
1982

2 marca 1983
16 – 23 czerwca 1983
14 – 15 sierpnia 1983
10 – 13 września 1983

  • – 17 czerwca 1984 10 października 1984
  • – 21 maj 1985
  • września 1985

4 – 7 października 1986
30 kwietnia – 4 maja 1987

8 – 14 czerwca 1987
23 – 27 czerwca 1988
8 – 11 październik 1988
21 – 22 kwietnia 1990
25 – 27 maja 1990
1 września 1990
10 – 13 maja 1991
1 – 9 czerwca 1991

  • – 20 sierpnia 1991 25 kwietnia 1993

12 – 17 czerwca 1993

  • – 10 września 1993 10 – 11 września 1994

20 – 22 maja 1995
3 – 4 czerwca 1995
30 czerwca – 3 lipca 1995
17 – 19 maja 1996
21 – 23 czerwca 1996
6 – 7 września 1996
12 – 13 kwietnia 1997
25 – 27 kwietnia 1997
Data

31 maja – 10 czerwca
1997

21 – 24 sierpnia 1997
19 – 21 czerwca 1998
2 – 4 października 1998
7 – 9 maja 1999

  • – 17 czerwca 1999 19 września 1999
  • listopada 1999
  • – 13 maja 2000 4 – 9 maja 2001

23 – 27 czerwca 2001

Portugalia

Polska

Francja

Austria

Szwajcaria

Hiszpania

Holandia, Luksemburg,
Belgia

Szwajcaria, Lichtenstein
Francja

Republika Federalna Niemiec Polska Austria Francja

Czechosłowacja

Malta

Malta

Portugalia

Polska

Polska, Węgry
Albania
Hiszpania

Litwa, Łotwa, Estonia
Chorwacja
Czechy, Polska
Belgia
Słowacja
Słowenia
Niemcy
Węgry

Bośnia i Hercegowina
Czechy

Odwiedzone państwa

_______ Polska_______

Francja
Austria
Chorwacja
Rumunia
Polska
Słowenia
Gruzja
Portugalia
Grecja, Malta
Ukraina

53 25 – 26 maja 2002 Bułgaria
54 16 – 19 sierpnia 2002 Polska
55 3 – 4 maja 2003 Hiszpania
56 5 – 9 czerwca 2003 Chorwacja
57 22 czerwca 2003 Bośnia i Hercegowina
58 11 – 14 września 2003 Słowacja
59 5 – 6 czerwca 2004 Szwajcaria
60 14 – 15 sierpnia 2004 Francja

Powyższa tabela 4 przedstawia wszystkie podróże apostolskie Jana Pawła II do krajów europejskich, oprócz pielgrzymek po ziemi włoskiej.

Na kontynent azjatycki Ojciec odbył 16 wypraw pielgrzymkowych. Odwiedził tym samym 23 kraje, dwukrotnie Filipiny i Indie. Oprócz Ziemi Świętej reszta krajów została zwiedzona ze względu na misyjny charakter. Nie były to łatwe wizyty ze względu na stosunki polityczne i duże zróżnicowanie wyznań. Odbierany był jednak bardzo przyjaźnie, za każdym razie trafiając w inne grupy społeczne, wyznaniowe. Afryka jest także kontynentem o dużym zróżnicowaniu etnicznym i kulturowym. Obecnie obowiązuje trend przyjmowania głównie chrześcijaństwa i islamu, kosztem rodzimych wyznań. Największe skupisko katolików zamieszkuje obszar zachodni i środkowy, a uwarunkowane jest także obecnością dawnych kolonii. Kościół katolicki jest w Afryce kościołem misyjnym, jednak z coraz bardziej ukształtowaną pozycją i hierarchią kościelną. Ten kontynent papież nawiedził 13 razy, odwiedzając 41 krajów. Wielokrotne były tu spotkania ekumeniczne, w celu pojednania i zaprzestania konfliktów wojennych. Papież-polak wskazywał z jakimi trudnościami walczy się na tym kontynencie, jaki panuje tu głód, bieda i choroba. Okazywał niezwykłą miłość i czułość przeróżnym wyznawcom dążąc do jedności i pokoju. Region Ameryki Północnej i Środkowej to kolejny obszar o dość ciekawym zróżnicowaniu religijnym, wynikającym z kolonizacji, a także rdzennej ludności i panującej religii. Jan Paweł II zawitał na ten kontynent aż 17 razy. Odwiedził 18 krajów, z czego aż 7-krotnie USA. W 1993 r. miała tu miejsce inauguracja VIII Światowego Dnia Młodzieży, poświęcona tematom życia, aborcji i eutanazji. W 2002r. w Toronto odbył się XVII Światowy Dzień Młodzieży. W 1979 r. podczas wystąpienia na III Konferencji Generalnej Episkopatów Ameryki Łacińskiej wytyczył drogę jaką powinien iść kościół na tym terenie. Za główne cele stojące przed kościołem uznał życie związane z rodziną, liczne rozwody, antykoncepcję, aborcję, brak powołań kapłańskich i zakonnych. Problemy na terytorium Ameryki Łacińskiej, jak i innych kontynentów były poruszane niejednokrotnie. Z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 na Specjalnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów w Rzymie w 1997r. odnoszono się do sytuacji religijnej i społecznej na kontynencie amerykańskim. Taka okazja miała miejsce także podczas obchodów 500-lecia Ewangelizacji Ameryki Łacińskiej w 1992 roku. Kontynent Ameryki Południowej zamieszkują głównie wyznawcy religii chrześcijańskiej, niewielki odsetek stanowią protestanci i religie rodzime. Na tym terenie żyje ok. 42% wszystkich katolików, w większości ludzi młodych, dynamicznych. Problemem są jednak warunki życia mieszkańców, niedorozwój ekonomiczny, ubóstwo, głód, a także mała liczba księży. Papież zawitał czterokrotnie do Brazylii, dwukrotnie do Urugwaju, Argentyny, Wenezueli, Peru, pomijając właściwie tylko Gujanę i Surinam. Struktura wyznaniowa Australii i Oceanii jest stosunkowo młoda, a co za tym idzie przeważają tak nurty chrześcijańskie, głównie protestanci. Zajmują oni większość: Papua-Nowej Gwinei, Samoa Amerykańskie, Nowej Zelandii i Australii. Katolicy stanowią ok. 29% ogółu i zamieszkują tereny: Nowej Kaledonii, Guam oraz Kiribati. Takie ukształtowanie się w tym obszarze wyznań jest skutkiem kolonizacji i odkryć geograficznych. W 1970 r. kontynent ten nawiedził papież Paweł VI, a Jan Paweł II stąpał po tej ziemi trzykrotnie i odwiedził 5 krajów. Za sprawą obchodów jubileuszowych 2000 roku także odniesiono się do sytuacji Australii i Oceanii podczas Synodu w 1998 roku. Temat nawiązywał od Ewangelii: „ Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14, 5,6) i brzmiał: „Jezus Chrystus a ludy Oceanii. Kroczyć Jego drogą, głosić Jego prawdę, żyć Jego życiem” (Jackowski, 2009).

Agroturystyka w Europie Środkowej

Oceń tę pracę

przykładowa praca magisterska

W szczególnej sytuacji w ostatnich latach znalazły się państwa byłego bloku socjalistycznego. I choć turystyka na obszarach wiejskich nie jest w nich zjawiskiem nowym, to jednak o agroturystyce mówi się tu od kilku lat. Rolnictwo w tych krajach, w warunkach nowo wprowadzonej gospodarki rynkowej, napotyka na nowe, nieznane mu dotąd problemy. Dotyczą one zarówno małych, słabo zmechanizowanych, nierentownych i przeludnionych gospodarstw polskich, jak też dużych, państwowych lub spółdzielczych majątków rolnych, np. w Słowacji.

W październiku 1992 roku w węgierskim Albertirsa zeszło się walne zebranie założycielskie Zrzeszenia na Rzecz Rozwoju Zielonej Turystyki Wiejskiej w Środkowej i Wschodniej Europie. Jego uczestnicy uważają za podstawowe, aby w środkowej i wschodniej

Europie prowincja rozwijała się z pomocą oferty gościnnej i przy wydatnej pomocy parlamentów i rządów, nie wyłączając samorządów lokalnych.

W roku 1991 powstało w Słowacji Stowarzyszenie Przedsiębiorców Agroturystyki Słowacji, z siedzibą w Modrej. Początkowo zajęło się propagowaniem w Słowacji informacji o sposobach organizowania turystyki w ogóle, a szczególnie agroturystyki. Członkami zrzeszenia są przedsiębiorstwa rolnicze, przedsiębiorcy prywatni oraz niektóre gminy. Stowarzyszenie organizuje przede wszystkim kształcenie potencjalnych organizatorów agroturystyki, oferuje przedsiębiorcom materiały metodyczne, organizuje wycieczki, zajmuje się poradnictwem.

Wynik badania w wybranych okresach (powiatach) Słowacji wskazuje, że w dziedzinie prowincjonalnego ruchu turystycznego w przedsiębiorstwach rolnych istnieją możliwości ukierunkowane na: usługi gastronomiczne (oferowanie specjalności gastronomicznych, potraw chłopskich), usługi hotelarskie (możliwość noclegów w pomieszczeniach regionalnych z możliwością odpoczynku w przyrodzie w połączeniu z produkcją rolną – sadownictwo, uprawa winnej latorośli, wypas owiec itp.), handel (sprzedaż produktów rolnych i spożywczych we własnej sieci handlowej, sprzedaż pamiątek itp.). Dalej chodzi o wykorzystanie wolnego czasu we własnych obiektach sportowych (wyciągi narciarskie, kąpieliska termalne, mini golf, jazda na koniach itp.), prowadzenie obiektów z folklorem ludowym (muzea wiejskie, skanseny, izby pamiątkowe, obiekty kościelne, organizowanie jarmarków, świąt ludowych, targów, świąt zbioru płodów rolnych), organizowanie pobytów w przyrodzie zgodnie z zainteresowaniami grupowymi (nauka jazdy konnej, pobyty dla myśliwych, rybaków itp.).

Na Węgrzech organizacją agroturystyki zajmuje się Hungarian Agro Inns Society.

Gospodarstwa agroturystyczne (Agro inns) oferują wypoczynek w gospodarstwach wiejskich, u ludzi, którzy cały swój czas poświęcają na zajęcia rolnicze.

Agroturystyka jest pomostem między turystyką a rolnictwem, jest czynnikiem rozwoju regionalnego. Dzięki niej powstaje „mała infrastruktura” turystyczna, zlokalizowana przede wszystkim poza centrami turystycznymi. Tego typu oferty odgrywają więc szczególną rolę w rozszerzaniu turystyki na nowe obszary. Programy agroturystyczne zakładają sprzedaż lokalnego produktu. W regionach, gdzie rozwija się turystyka wiejska uzyskane z drobnych usług turystycznych dochody pozwalają na kapitalne remonty domów i stawianie nowych domów, przeznaczonych na małe pensjonaty.

W katalogu agroturystycznym na lata1990-91 swoją ofertę zgłosiło 519 gospodarstw.

Z badań Csordas’a prowadzonych w 1992 r. w 92 gospodarstwach agroturystycznych w 26 osiedlach, położonych w 6 regionach Węgier wynika, że 19.6% tych gospodarstw posiada nowe pokoje dla gości, 31.5% – prysznice, 38% łazienki, 48.9% nowe WC, ponadto posiadają one 274 place na których można wypoczywać, bądź rozbić namiot.

70 gospodarstw ogłasza swoje oferty w 45 gazetach i współdziała z 10 agencjami turystycznymi. W latach 1991 – 92 w węgierskich gospodarstwach agroturystycznych odpoczywało 1 701 gości.