Wyspy greckie

Oceń tę pracę

Poza Kretą, głównym historyczny walorem turystycznym Grecji, warto wspomnieć
o Wyspach Jońskich.

Zwane Eptanisa, są niezwykle ciepłe, bogate w różnorodną roślinność utrzymującą się przez cały rok w barwach intensywnej zieleni. [1]

Linia brzegowa wysp jest dość rozwinięta, dostępne zatoki, funkcjonalne przystanie stwarzają wyśmienite warunki dla żeglarstwa.

Wyspy Morza Egejskiego – Cyklady i Sporady znane są z niezwykle bogatej turystyki morskiej i walorów przyrodniczych. Szczególną atrakcją wysp jest wulkan – wciąż czynny – na wyspie Santoryn. Znamienną cechą wysp jest ich oryginalne budownictwo, orientalne wiatraki z płótna a przede wszystkim gościnność mieszkańców – a to walor chyba podstawowy…

Turystyka w Grecji ma długą historię. W starożytności znane było Grekom prawo Proksenii, mówiące o tym, iż gościom należy okazać szczególny szacunek i udzielać pomocy.

Te „zwyczaje” przetrwały do dziś.

Co roku Grecję odwiedza około 12 mln turystów dlatego też bilans turystyczny Grecji jest wybitnie dodatni a dochody z turystki przekraczają co roku (i z każdym rokiem rosną !)- 5 mln dolarów. [2]

Podsumowując, oczywistym jest, że cała struktura warstwowa usługi turystycznej podlega ewolucji. To, co dla jednych firm jest rdzeniem, dla innych staje się produktem rzeczywistym. Siłą napędową zmian w turystyce jest przede wszystkim postęp techniczno-technologiczny oraz gospodarczy, stopień zamożności społeczeństwa, stopień ochrony środowiska czy też poziom kulturalny i cywilizacyjny ludzi, dla turystyki wzbogaconej zaś – rywalizacja konkurencyjna. Ze względu na to, że potrzeby ulegają ciągłym zmianom, podobnie jak zdolność konkurentów do ich zaspokajania, kształtowanie turystycznego produktu jest procesem ciągłym.

Grecja wie o tym doskonale – dlatego też pytanie o cel podróży do Grecji – wydaje się być bezzasadne bowiem odpowiedź na nie jest oczywista…


[1] Brzeziński A. M., Grecja – seria Historia państw świata XX wieku Wyd. Trio, Warszawa 2002, s. 44

[2] Warszyńska J., Geografia turystyczna świata, PWN, Warszawa 2003, s. 49

Porady dla turystów

Oceń tę pracę

Grecja leży we wschodnioeuropejskiej strefie czasowej, czas jest wiec przesunięty
o godzinę do przodu w stosunku do Polski (np. gdy w Polsce jest 7.00, w Grecji jest juz 8.00). Czas letni rozpoczyna się tutaj o 4.00 rano w ostatnia niedziele marca, kiedy zegarki przesuwa się o godzinę do przodu, a kończy o 4.00 rano w ostatnia niedziele września. Cala operacja nie jest szczególnie nagłaśniana w mass mediach, w związku z czym każdego roku wielu obcokrajowców spóźnia się na pociągi, promy i samoloty. Aktualny czas podaje po grecku zegarynka.

Większość instytucji rządowych jest czynna od 8.00 do 14.00, niemniej jednak trzeba być wyjątkowym optymista, żeby przyjść po 13.00 i oczekiwać załatwienia czegokolwiek
w tym samym dniu. Firmy prywatne średniej i dużej wielkości oraz punkty usługowe zazwyczaj pracują w godzinach 9.00-18.00. Przerwy w ciągu dnia urządzają sobie na ogól firmy i przedsiębiorstwa zajmujące się handlem.

W najgorętszej porze roku sklepy czynne sa teoretycznie w poniedziałki, środy
i soboty w godzinach 9.00-14.30 oraz we wtorki, czwartki i piątki w godzinach 8.30-14.00
i 18.00-21.00. W chłodniejszych miesiącach przerwa w ciągu dnia rozpoczyna się nieco później, a kończy o 30-60 min wcześniej. W Atenach wiele firm zaczęło ostatnio pracować zima bez przerw ( synéchies óres ), ale nie wszyscy stosują się do tej zasady. Istnieje jednak tak wiele wyjątków od tych reguł, ze jedynie od poniedziałku do piątku miedzy 9.30 a 13.00 można cokolwiek załatwić.

Aparaty telefoniczne tylko na karty magnetyczne usytuowane są na ogół na rogach najruchliwszych ulic. Karty maja 100, 500 lub 1000 jednostek i można je kupić
w kioskach, biurach OTE i u właścicieli kiosków z prasą. Planując niedługi pobyt, nie warto zaopatrywać się w dość drogie karty (najtańsza kosztuje ok. 3 €); lepiej dzwonić z períptero , czyli ulicznego kiosku, gdzie w telefonach zainstalowano liczniki (napis móno topikó oznacza, ze nie ma licznika i telefon przeznaczony jest do rozmów lokalnych). Opłatę uiszcza się po skończeniu rozmowy. Inna możliwością jest korzystanie z umieszczonych w barach
i hotelach automatów na monety 5-, 10-, 20- lub 50-centowe.

Klimat Grecji

Oceń tę pracę

Gros miejsc i ludzi wygląda znacznie sympatyczniej, znacznie bardziej grecko, poza optimum sezonu od końca czerwca do końca sierpnia, kiedy odczucia przytępione są
z powodu żaru i tłumów. Skwarnie i ciepło jest także z początkiem czerwca i września,
w szczególności na Sporadach i pólnocnowschodnich Wyspach Egejskich. W październiku, zwłaszcza w Grecji zachodniej i w górach, co rusz trafić można na burze, ale na ogól panuje „lato Św. Demetriusza”, jak Grecy definiują tę porę roku. Jesień jest z zasady czarowna, słońce nie świeci tak agresywnie jak latem, morze jest niejednokrotnie cieplejsze od powietrza, a kolory subtelniejsze. [1]

Najzimniej jest od grudnia do marca, aura jest zwykle wówczas niezbyt stała, ale zdarzają się tez i czarowne dni ze znakomitą widocznością; wczesną wiosną na nizinach zakwitają bujne kwiaty. Zimniej i wilgotniej jest z pewnością na północy kraju
i w wyższych partiach gór, gdzie śnieg zalega od listopada do kwietnia. Nade wszystko stabilną pogodą w zimie odznacza się Dodekanez, w rejonie Rodos, oraz pólnocnowschodnia Kreta. W marcu i kwietniu z pogoda bywa bardzo różnie, warto jednak wybrać się wtedy na Wyspy Jońskie lub Dodekanez; do maja sytuacja się juz na ogól utrwala się i jest to chyba najlepszy okres na podróżowanie po Krecie, Peloponezie i Cykladach, nawet kiedy morze jest jeszcze nieco zbyt zimne na kąpiel.


[1] Brzeziński A. M., Grecja – seria Historia państw świata XX wieku Wyd. Trio, Warszawa 2002, s. 42

Grecja – informacje podstawowe

Oceń tę pracę

Prawdziwy turysta nie może w swoim planie podróży zapomnieć o przepięknej Grecji. Grecja uważana jest za idealny kraj na wakacje. W roku jest średnio 300 słonecznych dni. I dlatego Grecję co roku odwiedza kilka milionów turystów, a turystyka jest podstawą gospodarki kraju. Klimat i krajobrazy Grecji są naprawdę niepowtarzalne nigdzie indziej. Dość powiedzieć, że prawie 1/5 powierzchni Grecji obejmuje prawie 3000 wysp, z których 167 jest zamieszkanych, a ponad 80% powierzchni zajmują pasma górskie. Chociaż Grecy są dzikimi strażnikami tradycji, na każdym kroku udowadniają, że potrafią się bawić. Zabytki, gorące słońce i czyste morze sprawiają, że Grecja jest idealnym miejscem do wypoczynku i relaksu.

Grecja jest krajem półwyspu Bałkańskiego, głównie górzystym o powierzchni 131,9 tys. km2, Najwyższy grecki szczyt to Olimp – 2917m. n.p.m. Grecja to ponad 3,5 tys. wysp oraz całościowo rozwinięta linia brzegowa. Kraj otaczają cztery morza: Jońskie, Egejskie, Kreteńskie, Trackie.

Grecja, kraj Homera i Fidiasza do zaproponowania ma nie tylko cztery tysiące lat cywilizacji, ale równocześnie czarowne widoki i wyśmienity śródziemnomorski klimat. Elada (Hellada) –to państwo o powierzchni 13 944 km2 od północy graniczy z Albania, Macedonia, Bułgaria i Turcja, a z trzech innych stron okolone jest morzami: Jońskim, Egejskim,
i Śródziemnym. [1]

Klejnoty w tym państwie wydaja się kryć w dowolnym miejscu: w ruinach ukazujących niegdysiejszą nadzwyczajność, imponujących obszarach szafirowego morza, cudownym masywie Olimpu, enigmatycznych klasztorach Świętej Góry Athos, zdumiewających Meteorach, czyli „klasztorach w chmurach”, czy nawet w pawilonach pełnych pięknych wyrobów rękodzielniczych. Kompilacja starożytności i nowoczesności daje turyście wrażenie, iż ciągle znajduje się miedzy fikcją a rzeczywistością.


[1] Bravo B., Wipszycka E., Historia starożytnych Greków, “Prószyński I s-ka”, Warszawa1999, t. 1, s. 46

Istota atrakcyjności turystycznej

Oceń tę pracę

Droga jest czymś dla człowieka, bez czego życie jego byłoby wegetacją tylko. Rośliny wegetują, a nie żyją bo nie mogą się ruszać, nie mogą wyjść na drogę i pójść nią. Natomiast człowiek bez dróg, po których chodzi jest nie do pomyślenia.

Józef Mackiewicz, Droga donikąd, Wydawnictwo BAZA, Warszawa 1990

W naturze człowieka leży wędrowanie, podróżowanie –  fakt ten z pewnością nie dziwi nikogo. Sami niejednokrotnie przemierzaliśmy setki, tysiące kilometrów by dotrzeć tam, gdzie jest „atrakcyjnie”, gdzie coś się dzieje lub, gdzie jeszcze nigdy nikt nie był…

Dlaczego wybieramy te a nie inne miejsca? Co kieruje naszymi decyzjami dotyczącymi wyboru miejsca spędzania wakacji, urlopów czy też zwykłych wizyt? Pytanie to jest raczej retoryczne – oto bowiem atrakcyjność danego, konkretnego regionu, okolicy dla każdego oznaczać może co innego.

Czymże zatem jest atrakcyjność turystyczna?

Według jednej z definicji jest to występowanie pewnej cechy charakterystycznej, która może przyciągnąć odwiedzających (turystów) na teren danego regionu, dzięki obecności walorów turystycznych, obiektów infrastruktury turystycznej oraz dostępności komunikacyjnej.[1]

Atrakcje turystyczne można podzielić na:[2]

  • architektoniczne: budynki, rzeźby architektoniczne, więzienia, mosty,
  • społeczności etniczne: Chinatown, itp.
  • parki i place zabaw: Disneyland,
  • ogrody: botaniczne, zoologiczne,
  • parki narodowe,
  • galerie,
  • muzea: sztuki, malarstwa, etnograficzne,
  • zabytki: biblioteki, zamki, podziemia, itp.
  • inne.

Warto wskazać także na pojęcie waloru turystycznego:

Walor turystyczny, to taki element środowiska przyrodniczego lub kulturowego, który stanowi lub może stanowić cel ruchu turystycznego. Jest to zarówno główny cel, w sposób zasadniczy przyczyniający się do ukierunkowania przyjazdu, jak i cel poboczny, uwzględniany z okazji przyjazdu bądź pobytu w danym regionie czy miejscowości.

Walory turystyczne można ogólnie podzielić na dwie grupy zasadnicze: wypoczynkowe i poznawcze (krajoznawcze).[3]

W grupie walorów wypoczynkowych umieszczamy te, które sprzyjają przede wszystkim poprawie kondycji fizycznej i psychicznej uczestników. Wyróżniamy walory: wód, klimatu i ukształtowania powierzchni oraz przyrody ożywionej.

Wśród walorów poznawczych wyróżniamy walory przyrodnicze i kulturowe.

Zarówno w grupie walorów wypoczynkowych jak i poznawczych znajdziemy walory pochodzenia naturalnego i antropogenicznego.


[1] Panasiuk A., Ekonomiczne podstawy turystyki, Fundacja na rzecz Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2004, s. 35

[2] Warszyńska J., Geografia turystyczna świata, PWN, Warszawa 2003, s. 46

[3] Panasiuk A., Ekonomiczne podstawy turystyki, Fundacja na rzecz Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin 2004, s. 36