Grecja – informacje podstawowe

Oceń tę pracę

Prawdziwy turysta nie może w swoim planie podróży zapomnieć o przepięknej Grecji. Grecja uważana jest za idealny kraj na wakacje. W roku jest średnio 300 słonecznych dni. I dlatego Grecję co roku odwiedza kilka milionów turystów, a turystyka jest podstawą gospodarki kraju. Klimat i krajobrazy Grecji są naprawdę niepowtarzalne nigdzie indziej. Dość powiedzieć, że prawie 1/5 powierzchni Grecji obejmuje prawie 3000 wysp, z których 167 jest zamieszkanych, a ponad 80% powierzchni zajmują pasma górskie. Chociaż Grecy są dzikimi strażnikami tradycji, na każdym kroku udowadniają, że potrafią się bawić. Zabytki, gorące słońce i czyste morze sprawiają, że Grecja jest idealnym miejscem do wypoczynku i relaksu.

Grecja jest krajem półwyspu Bałkańskiego, głównie górzystym o powierzchni 131,9 tys. km2, Najwyższy grecki szczyt to Olimp – 2917m. n.p.m. Grecja to ponad 3,5 tys. wysp oraz całościowo rozwinięta linia brzegowa. Kraj otaczają cztery morza: Jońskie, Egejskie, Kreteńskie, Trackie.

Grecja, kraj Homera i Fidiasza do zaproponowania ma nie tylko cztery tysiące lat cywilizacji, ale równocześnie czarowne widoki i wyśmienity śródziemnomorski klimat. Elada (Hellada) –to państwo o powierzchni 13 944 km2 od północy graniczy z Albania, Macedonia, Bułgaria i Turcja, a z trzech innych stron okolone jest morzami: Jońskim, Egejskim,
i Śródziemnym. [1]

Klejnoty w tym państwie wydaja się kryć w dowolnym miejscu: w ruinach ukazujących niegdysiejszą nadzwyczajność, imponujących obszarach szafirowego morza, cudownym masywie Olimpu, enigmatycznych klasztorach Świętej Góry Athos, zdumiewających Meteorach, czyli „klasztorach w chmurach”, czy nawet w pawilonach pełnych pięknych wyrobów rękodzielniczych. Kompilacja starożytności i nowoczesności daje turyście wrażenie, iż ciągle znajduje się miedzy fikcją a rzeczywistością.


[1] Bravo B., Wipszycka E., Historia starożytnych Greków, “Prószyński I s-ka”, Warszawa1999, t. 1, s. 46

Historia cywilizacji śródziemnomorskiej

Oceń tę pracę

Nowa cywilizacja, która wyłoniła się we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, wiele zawdzięczał starszym tradycjom bliskowschodnim i egejskim. Nigdy nie miała charakteru monolitycznego, a u kresu swoich dni osiągnęła bardzo zróżnicowany charakter. Granice zewnętrzne rozmywały się na przedpolach Azji, Afryki, barbarzyńskiej Europy i stepów południowej Rosji. Choć odmienność cywilizacji śródziemnomorskiej nie ulegała wątpliwości, zawsze obecne w niej były także wpływy innych tradycji, które w dużej mierze wpłynęły na jej kształt.[1]

Cywilizacja śródziemnomorska wykazywała znaczna różnorodność form życia politycznego i skłaniała się ku eksperymentom. Inne kultury zachowały ciągłość religii i ideologii. Zaś cywilizacja śródziemnomorska wyszła od tradycji rodzimego pogaństwa, a kończyła, ulegając egzotycznemu importowi – jakim było chrześcijaństwo. Za sprawą tej zasadniczej przemiany cywilizacja śródziemnomorska wywarła istotny wpływ na dalsze dzieje.

O kształcie cywilizacji śródziemnomorskiej zadecydowało w dużej mierze położenie geograficzne. Pomimo dużych rozmiarów i zróżnicowania zamieszkujących je ludów, obszar Morza Śródziemnego stanowi jednolity rejon geograficzny. Morze stanowiło podstawowy łącznik. Na jego brzegach rozwinęła się cywilizacja posługująca się kilkoma językami ludów nadbrzeżnych.

Gospodarka opierała się głównie na uprawie pszenicy, jęczmienia, oliwek i winorośli, konsumowanych głównie na miejscu. Żegluga ułatwiała jednak wymianę dóbr, dlatego nad Morzem Śródziemnym powstały wyspecjalizowane ośrodki handlowe. Żegluga ułatwiała także sprowadzanie metali z innych obszarów.

Ekspansja nadbrzeżnych ludów stworzyła nowy świat. Powstałe cywilizacje prowadziły podboje, lecz nie skupiały się na kolonizacji. Uwaga tworzących je ludów skupiała się przede wszystkim na zaspokojeniu najważniejszych potrzeb.

Jednak w przypadku cywilizacji śródziemnomorskiej wyraźne jest tempo i dynamika rozwoju, które sprawiły, że Grecy uprawiali zboża na terenach Rusi, sprowadzali cynę
z Kornwalii, budowali drogi na Bałkanach, używali przypraw, sprowadzanych z Indii
i jedwabiu z Chin. Po raz pierwszy w historii starożytnego świata powstają dzieła historyczne. Już w 500 roku p.n.e. tradycja literacka jest w pełni rozwinięta. Reprezentują ją; epika, dramat, liryka, dzieła historyczne i epigramaty.[2]


[1] Brzeziński A. M., Grecja – seria Historia państw świata XX wieku Wyd. Trio, Warszawa 2002, s. 38

[2] Brzeziński A. M., Grecja – seria Historia państw świata XX wieku Wyd. Trio, Warszawa 2002, s. 39