Jedną z form działalności gospodarczej na wsi jest turystyka, a w szczególności agroturystyka. W latach 60. w USA i Wielkiej Brytanii zostały zainicjowane badania dotyczące przydatności danego terenu na potrzeby agroturystyczne. Przeprowadzane były dwuetapowo: pod kątem przydatności socjologicznej (nastawienie ludności) i wartościowania cech krajobrazu (szczególnie takie elementy jak: kompozycja przestrzenna, harmonia widoku, wyjątkowość).
W 1984 r. w Madrycie odbył się kongres poświęcony turystyce w środowisku wiejskim. Podczas przemówienia inauguracyjnego Sekretarz Generalny WTO Robert Lonati powiedział, że turystyka wiejska stanowi istotny element lepszej integracji politycznej narodu. Przestrzeń wiejska powinna być terenem spotkania chłopa szukającego zbytu i mieszkańca miasta poszukującego odmiany.
W wielu krajach europejskich, gdzie dość wcześnie dostrzeżono, że dla wielu zagrożonych upadkiem rolnictwa i wyludnieniem wsi turystyka może stać się jedynym ratunkiem. Rozpoczęto przy aktywnym współudziale państwa i samorządów lokalnych, tworzyć scenariusze rozwoju oferty gościnnej. W tej nowej idei turystyki na obszarach wiejskich chłop miałby się stać nie tylko „strażnikiem przyrody” czy „ogrodnikiem na terenach wiejskich”, ale miałby być również animatorem kulturalnym.
Rolnicy interesują się agroturystyką, kierując się głównie motywami finansowymi: dodatkowymi dochodami, podtrzymaniem działalności rolniczej, stworzeniem nowych miejsc pracy. Ponadto w specyficznych społecznościach wiejskich nie bez znaczenia pozostają motywy opisywane wielokrotnie przez socjologów takie jak: chęć nawiązania kontaktów z innymi grupami społecznymi, czy poprawa statusu społecznego własnej grupy.
Agroturystyka niewątpliwie stanowi jeden z ważnych czynników rozwoju regionalnego. Prowadzi do powstawania w oparciu o istniejące już zasoby mieszkaniowe nowych miejsc noclegowych przede wszystkim poza centrami turystycznymi. W tym rozumieniu odgrywa więc ona szczególną rolę w rozszerzaniu turystyki na nowe obszary.
Aby jednak mówić o agroturystyce potrzeba na to nie tylko zgody rolników, ale też i zainteresowania turystów ofertą turystyki wiejskiej.
Obecnie widoczne jest, że turystyka ulokowała się na wyższej niż uprzednio pozycji w hierarchii potrzeb. Wzrost urbanizacji, przy jednoczesnej technizacji życia powodującej dehumanizację otoczenia powoduje wzrost zapotrzebowania na wypoczynek w środowisku naturalnym, pozamiejskim. Dążenie do życia w możliwie bliskim kontakcie z przyrodą jest we wszystkich środowiskach społecznych jedną z podstawowych cech współczesnej kultury, zwłaszcza w cywilizacjach najwyżej rozwiniętych.
O zainteresowaniu turystyką wiejską świadczy fakt, że ok. 25% wszystkich form wypoczynku organizowanego w Europie stanowią wakacje na wsi.
Z badań niemieckiego Instytutu Turystyki i Europejskiego Związku Turystyki na Wsi, wynika, że aż 35% obywateli niemieckich chciałoby odbyć swoje urlopy na wsi, a z tego 6% wprost w gospodarstwie wiejskim. Tego typu rodzaj turystyki pochwalają głównie rodziny z dziećmi. Niemcy nie są już nawet w stanie zaspokoić tego wielkiego zainteresowania swoimi możliwościami.
Badania C. Robiglio Rizzo /1991/ przeprowadzone w Górnej Adydze wskazują na główne motywacje do uprawiania agroturystyki. Są to:
- spokój – 88%
- ucieczka przed warunkami miejskimi – 76%
- proste życie, mniej sformalizowane – 54%
- nowe doświadczenie dla dzieci – 50%
- poznanie rolnictwa – 36%
- chęć oszczędzenia na kosztach wypoczynku – 34%
- zdobycie nowych doświadczeń – 28%
- branie udziału w pracach rolnych – 14%.
Żaden natomiast respondent nie wypowiedział się, że uprawia agroturystykę z braku możliwości innego rodzaju wypoczynku w danej okolicy, a to znaczy, że wszyscy wybierają tę formę wypoczynku świadomie, a nie z konieczności.