Wśród głównych przyczyn powstawania zagrożeń w przyrodzie wymienia się najczęściej nadmierną koncentrację ruchu turystycznego w czasie i na danym obszarze, nieprawidłowo zlokalizowaną bazę turystyczną, złą formę organizacji wypoczynku, a także brak kultury turystycznej. Z największą antropopresją, tj. nasileniem obciążenia środowiska przyrodniczego negatywnymi wpływami działalności człowieka, mamy do czynienia w pełni sezonu turystycznego, gdy panuje wzmożony ruch turystyczny.
Wielkość zanieczyszczeń przekazywanych środowisku przez gospodarkę turystyczną zależy od (J. Jędrzejczyk, 1995 ):
- skali ruchu turystycznego,
- form aktywności turystycznej przyjezdnych,
- wielkości i zakresu prowadzonej działalności przez podmioty gospodarcze turystyki,
- stosowanych technologii wytwarzania produktu turystycznego,
- stosowanych urządzeń ochronnych (np. ochrony wód, utylizacji odpadów itd.).
Szkody ekologiczne wynikają z jednej strony z przeinwestowania terenu, z drugiej zaś z rodzajów uprawianej aktywności turystycznej. Najbardziej uciążliwy dla środowiska przyrodniczego jest, tym samym powoduje największe szkody, masowy ruch turystyczny, który poza zmianami w krajobrazie, powoduje także olbrzymie zanieczyszczenie poszczególnych elementów środowiska: powietrza (ruch samochodowy, zwiększone zużycie energii), wód (ścieki, odpady), gleb i roślinności. Przyczynia się ponadto do stałego zmniejszania powierzchni leśnej, pogarszania stanu lasów i wypierania z nich zwierząt oraz produkcji ogromnej ilości śmieci i odpadów (B. Meyer, 2001).