Wprowadzenie pracy licencjackiej

Oceń tę pracę

Pływanie kajakiem jest jedną z wielu popularnych form aktywnego spędzania czasu wolnego, charakteryzującą się bogactwem treści poznawczych i wypoczynkowych. Te dwie funkcje współwystępują i nawzajem się uzupełniają. Można ją uprawiać od wczesnej młodości do podeszłego wieku, gdyż nie wymaga dużej sprawności i wysiłku fizycznego. Zresztą rozmaitość szlaków wodnych, zróżnicowanych pod względem trudności technicznych i długości tras, umożliwia wybór szlaku adekwatnego do umiejętności osób biorących udział w tej formie turystyki. Poza aspektem poznawczym i wypoczynkowym, uczestnictwo w turystyce kajakowej wyrabia takie pozytywne cechy, jak samodzielność, koleżeńskość, zdyscyplinowanie, refleks i sprawność ruchową. W uprawianiu turystyki kajakowej duże znaczenie ma również to, że wbrew obiegowej opinii jest to jedna z tańszych rodzajów turystyki.

Czas uczestnictwa w spływach kajakowych może być różny: od kilkunastu dni w ramach dorocznego urlopu wypoczynkowego do jednego czy dwóch dni w ramach wypoczynku cotygodniowego.

Współczesny świat zmusza ludzi do bardzo szybkiego tempa życia, pogoni za sukcesem i pieniądzem, dlatego tradycyjny wypoczynek „na plaży”, nie każdemu pozwala całkowicie zrelaksować się i wypocząć, człowiek szuka innych form regeneracji sił, wielu znajduje ją w aktywnym wypoczynku, w tym kajakowaniu.

Polska dysponuje wspaniałymi warunkami do uprawiania turystyki kajakowej. Duża ilość dzikich nieuregulowanych rzek, z roku na rok czystszych i bogatszych w rozmaite organizmy świata roślin i zwierząt, wiele ciekawych miejsc, przez które wytyczone zostały trasy wodne, pozwala turystą oderwać się od spraw i problemów dnia codziennego i przenieść się do zupełnie innego świata ciszy, spokoju, odprężenia i harmonii.

Celem pracy jest przybliżenie tematu turystyki kajakowej w naszym kraju. Propagowanie kajakarstwa jako doskonałej formy wypoczynku i sposobu walki z dolegliwościami wywołanymi wpływem rozwoju cywilizacji.

Należy wspomnieć, że kajakowanie to nie jedyny sposób aktywnego wypoczynku, ale jedna z form, do której potrzebna jest woda, a ze względu na to, iż Polska posiada dużo dobrych tras kajakowych należy tę formę rozwijać jak najprężniej, ponieważ jest ona zdecydowanie za mało znaną formą wypoczynku. Turyści chętniej wybierają np. wycieczki piesze czy wyprawy rowerowe niż kajakowe. Oczywiście turystyka kajakowa nigdy nie „prześcignie” turystyki pieszej, rowerowej czy żeglarskiej, ale też nie o to chodzi, a wręcz nie jest wskazane, ważne jest, aby turyści wiedzieli o występującej alternatywie spędzania czasu wolnego, wbrew pozorom nie wymagającej dużo większego zaangażowania i zabiegów jak przy organizowaniu wędrówek pieszych.

Obecnie w Polsce wzrasta liczba pasjonatów wodnych wycieczek, organizatorzy spływów „w kajaku” dysponują szeroką ofertą skierowaną zarówno do polskich klientów oraz wychodzą poza granice kraju, zachęcając zagranicznych wodniaków do odwiedzenia pięknych, nie dotkniętych ręką cywilizacji zakątków naszego kraju. Obserwuje się nieco większe zaangażowanie władz regionów w utrzymanie tras wodnych. Wiele szlaków dysponuje bardzo dobrym, choć skromnym zagospodarowaniem i zapleczem turystycznym, w większości przypadków nie wpływających negatywnie na środowisko i otoczenie, choć niestety zdarzają się takie szlaki gdzie liczba turystów przekracza założoną przepustowość danego szlaku w danym czasie, wynika to z nieumiejętności gospodarowania władz regionów, które kierują się wyłącznie chęcią przyciągnięcia jak największej liczby turystów w celu zwiększenia zysków nie myśląc o degradacyjnych skutkach dla środowiska a co za tym idzie pozbawienia sensu i istoty turystyki kajakowej. Bo jednak należy pamiętać, że trasy kajakowe zawdzięczają swoją unikalność nie tylko wodzie, ale dzięki skromnemu zapleczu, ciszy, brakiem oznak cywilizacji jest to coś, czego obecnie szuka wielu turystów, a odnaleźć może właśnie w kajaku.

Praca składa się z trzech części. W pierwszym rozdziale zostały zawarte ogólne informacje na temat turystyki aktywnej i turystyki kwalifikowanej. Rozdział opisuje jak doszło do narodzin dwóch, jakże popularnych obecnie form turystyki. Przedstawia także różnice między turystyką aktywną i turystyką kwalifikowaną. Drugi rozdział poświęcony jest turystyce kajakowej w naszym kraju, przybliża informacje obecnego poziomu kajakarstwa, jakie czynniki wpływają na kondycje kajakarstwa a jakie nie sprzyjają jaj rozwojowi. Trzecia część pracy to charakterystyka ciekawszych tras kajakowych znanych i mniej znanych, jako istotnych elementów podaży turystycznej.

Okolice Ślęży z lotu ptaka

Oceń tę pracę

Tuż u podnóży masywu Ślęża, w pięknej okolicy na południe od Wrocławia, zlokalizowane jest lotnisko Mirosławice. Żądni wrażeń Śmiałkowie mogą stąd zostać zabrani samolotem na 4000 metrów, aby zaraz potem z niego wyskoczyć i zaczerpnąć odrobiny wolności, dużej dozy adrenaliny i upajać się pięknymi widokami. Skoki spadochronowe w województwie dolnośląskim dostarczają niesamowitych wrażeń – zalew na Mietkowie, góra Ślęża, to tylko dwa charakterystyczne obiekty, które widać z lotu ptaka. Przed skaczącymi ukazuje się ponadto cała panorama Karkonoszy, czasem Beskidy, a niekiedy nawet… Tatry.

Przed przyjazdem na lotnisko warto umówić się na skok, aby mieć pewność, że instruktor znajdzie dla nas czas. Na miejscu, po krótkim instruktażu oraz podpisaniu odpowiedniego oświadczenia, przychodzi czas na przygotowanie się do skoku – to instruktor powinien zadbać o odpowiedni kostium dla skaczących – kombinezon i okulary, aby wiatr nie przeszkadzał w podziwianiu widoków podczas wolnego spadania.

Następny krok to zajęcie miejsca w samolocie, który niebawem wzbije się na 4000 metrów. Podczas trwającego około 10-15 minut lotu jest dużo czasu, aby poznać okolicę. Gdy samolot osiągnie właściwą wysokość instruktor wraz ze skaczącym siadają na progu drzwi i razem rzucają się w otchłań. Pierwszy etap skoku to 50-sekundowe wolne spadanie z zamkniętym spadochronem, w trakcie którego osiąga się prędkość ponad 200 km/h. Wtedy naprawdę można poczuć prawdziwy smak adrenaliny i przedsmak wolności jaki daje skakanie ze spadochronem. Na wysokości ok. 1500 metrów instruktor otwiera spadochron – potem w trakcie 5-minutowego lotu na otwartej czaszy jest czas na upajanie się Światem, który przepływa tuż pod stopami.

Po takiej dozie wrażeń i przeżyć warto wybrać się na spacer po położonym nieopodal masywie Ślęży. Spacer poprzez piękny las porastający najwyższe wzniesienie masywu – górę Ślęże (718 m n.p.m) daje ukojenie i wpompowuje w płuca świeże, pachnące żywicą powietrze. U podnóża Ślęży, w Sobótce można natomiast odpocząć przy wyśmienitych ciasteczkach i kawie, a ponadto zwiedzić wspaniałą starówkę. Na koniec dnia ochłodą może być kąpiel w Zalewie Mietkowskim. Jest to zbiornik retencyjny, który zbiera czystą wodę płynącą ze strumieni i rzeczek wypływających z Karkonoszy. Po schłodzeniu się w wodach Zalewu, ogrzaniu się w blasku zachodzącego słońca, na czystej plaży, można wrócić do domowych pieleszy, aby z nową dawką energii stawić czoła kolejnemu tygodniowi.

PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI

  • Na lotnisko Mirosławice najłatwiej trafić jadąc samochodem od strony Wrocławia drogą nr 35 w kierunku Świdnicy (odległość Wrocław – Mirosławice to ok. 30 km). Około 25 km od Węzła Bielańskiego, po prawej stronie, zlokalizowane jest lotnisko.
  • Skoki na lotnisku w Mirosławicach są zwyczajowo wykonywane w każdą sobotę i niedzielę (czasem można także skoczyć w tygodniu) od początku kwietnia do końca października. Do ich wykonywania nie wymaga się żadnych badań medycznych. Wystarczy chcieć!

Agroturystyka w Europie

Oceń tę pracę

W Europie opisywana forma wypoczynku na wsi jest bardzo popularna. W naszym kraju od niedawna wprowadzana jest na większą skalę, co wiąże się poszukiwaniem nowych miejsc pracy na wsiach, aktywizacją gospodarczą terenów wiejskich, stwarzaniem dodatkowych miejsc noclegowych na obszarach o intensywnym ruchu turystycznym (np. Karpaty) lub stwarzaniem oferty gościnnej na obszarach, gdzie pomimo atrakcji przyrodniczych i kulturowych (np. opisywany powiat jędrzejowski) rolnictwo, a nie turystyka jest funkcją wiodącą. Poza dużymi centrami turystycznymi agroturystyka w Polsce jest wciąż mało popularna. Być może wiąże się to z istniejącym od lat stereotypem wsi, która pełni wyłącznie funkcję rolniczą – służy do produkcji żywności, a jednocześnie jest zaniedbana, zanieczyszczona i biedna.

Liczne opracowania naukowe wskazują, że turystyka rozwijana na terenach wiejskich przez lokalną ludność może przynosić dochody i prowadzić do poprawy warunków życia rolnika, oraz do rozwoju ekonomicznego wsi. Tak więc z punktu widzenia rolnika tego typu turystyka jest w środowisku wiejskim zjawiskiem korzystnym i pożądanym.
W Polsce od kilkunastu lat podkreśla się konieczność wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich poprzez m.in.:
– tworzenie na wsi nowych szans poprzez modernizację i poprawę struktury rolnictwa, tworzenie miejsc pracy w przetwórstwie, przemyśle, usługach, handlu, w gałęziach związanych z otoczeniem rolnictwa oraz walorami przyrodniczymi i krajoznawczymi wsi,
– zorientowanie zmian w rolnictwie na procesy przyszłościowe wynikające z aktualnych zmian w polityce rolnej Unii Europejskiej oraz w handlu światowym,
– rozwój infrastruktury społeczno-gospodarczej, spółdzielczości, izb rolnictwa, systemu giełd, telefonizacja, budowa i modernizacja dróg oraz inne działania poprawiające jakość życia na wsi,
– rozwój badań naukowych i doradztwa rolniczego,
– wykorzystanie naturalnych walorów wsi.
Należy podkreślić, że koncepcja wielofunkcyjnego rozwoju wsi została sprawdzona w krajach Europy Zachodniej. Powodzenie tej koncepcji na polskiej wsi zależy od zrozumienia nowej filozofii rozwoju. Jej istota sprowadza się do znalezienia przez każdy region własnej roli, najlepiej wykorzystującej jego uwarunkowania lokalne oraz wyzwolenia przez niezbędne reformy aktywności samorządów terytorialnych i społeczności wiejskiej. Dla wielu obszarów wiejskich właśnie turystyka może być czynnikiem aktywizacji gospodarczej, a dla mieszkańców wsi uzupełniającym źródłem dochodu. Turystyka wymusza niejako rozwój infrastruktury lokalnej, wzrost kultury i jakości życia samych mieszkańców, kształtuje dążenie do zdobywania uzupełniania wykształcenia oraz stwarza szansę na rozwój nowych zawodów. To wszystko powoduje, że turystyka uważana jest za ważny czynnik rozwoju gospodarczego wsi.

W części pierwszej niniejszego opracowania zaprezentowany zostanie potencjał turystyczny powiatu jędrzejowskiego, zarówno pod kątem walorów przyrodniczych oraz możliwości wypoczynku na wsi, jak i walorów pozaprzyrodniczych. Część druga poświęcona będzie przykładom rozwiązań w dziedzinie turystyki w krajach europejskich i w Polsce. Na koniec przedstawione zostaną konkretne propozycje rozwiązań dla rozwoju turystyki w powiecie jędrzejowskim. Dodatkowe informacje, opisujące stan zaplecza turystycznego oraz firm działających w sektorze turystycznym przedstawione zostały w Profilu Społeczno Gospodarczym Powiatu Jędrzejowskiego (rozdział 10 i 13), Analizie i ocenie instytucji otoczenia gospodarczego dla powiatu jędrzejowskiego (rozdział 4).
Konkluzja:
Uwypuklenie agroturystyki, jako jednej z istotnych form działalności gospodarczej na wsi dającej szansę na aktywizację gospodarczą wsi i pozytywne zmiany społeczne przy zachowaniu tradycyjnego modelu zasadniczej działalności ekonomicznej, będącej zresztą wraz z istniejącymi walorami przyrodniczymi i kulturowymi podstawą rozwoju turystyki na terenie powiatu jędrzejowskiego.
Rolniczy profil gmin powiatu jędrzejowskiego skłania do konkluzji, że turystyka, a zwłaszcza turystyka związana ściśle z rolnictwem, czyli agroturystyka, może być niewątpliwie szansą rozwoju ekonomicznego powiatu. Uzmysłowić sobie jednak należy, iż proces tworzenia produktu turystycznego będzie trwał co najmniej kilka lat i składać się będzie musiał z kilku etapów (faz rozwoju turystyki).

We wstępnym etapie – tzw. prefazie rozwoju turystyki należy zadać sobie wiele istotnych pytań dotyczących potencjału regionu i potencjału ludzkiego, oceny rynku turystycznego (cech spodziewanej klienteli), ekonomicznych i społecznych skutków wprowadzenia turystyki, wreszcie należy zastanowić się nad sposobami i metodami jej wprowadzania. Niniejsza ekspertyza jest właśnie pierwszym z szeregu działań, które należy przedsięwziąć na drodze do zamierzonego celu.
1. Niezmiernie ważnym czynnikiem jest określenie potencjału regionu:

  • możliwości rolniczych gminy (poziomu rolnictwa tradycyjnego i rozwijania nowych kierunków produkcji rolnej, możliwości wprowadzenia np. rolnictwa ekologicznego, warunków, po których spełnieniu rolnictwo może podnieść swoją wydajność),
  • możliwości rozwoju rzemiosła lokalnego (możliwości świadczenia usług związanych z budową obiektów noclegowych i w ogóle obiektów infrastruktury turystycznej, produkcją towarów mogących przyciągnąć uwagę turystów),
  • problemów komunikacyjnych (sieć drogowa, stan dróg i ich utrzymanie w sezonie zimowym, obwodnice, parkingi, transport publiczny, możliwości wprowadzenia transportu turystycznego, w tym ekologicznego, np. bryczki latem, sanie zimą; łodzie lub tratwy na Nidzie, sieć telekomunikacyjna),
  • możliwości wynajmowania pokoi dla turystów w domach rolników oraz świadczenia przez nich innych usług, w tym informacyjnych, gastronomicznych
  • możliwości wypoczynku w gminie (wędkowanie, kajakarstwo, zbieranie płodów leśnych, wypoczynek społeczno-kulturalny, związany z poznawaniem dziedzictwa historycznego i kulturowego regionu),
  • określenie zasobów i rezerw oszczędności regionu oraz jego mieszkańców w celu samofinansowania inwestycji turystycznych, kwestie pożyczek i kredytów na rozwój inwestycji, kwestie współpracy z np. gminami (powiatami) sąsiednimi lub w ramach organizacji turystycznych, problem udziału władz lokalnych
  • chęć mieszkańców do podejmowania działań w zakresie obsługi ruchu turystycznego.

2. Kolejna ważna grupa problemów, na które należy poszukać odpowiedzi, to ekonomiczne i społeczne skutki wprowadzania turystyki oraz przekształcenia środowiska przyrodniczego i krajobrazów rolniczych (skutki przyrodnicze). Oprócz zatem zdefiniowania celu wprowadzanych zmian i nowych tendencji należy poznać również możliwe skutki uboczne podejmowanych działań, w tym głównie celu, aby uzyskane w ten sposób pole decyzyjne było jasno i precyzyjnie określone.

3. I wreszcie wybór sposobów i metod wprowadzania turystyki:
– określenie grupy mieszkańców zainteresowanych zagospodarowaniem turystycznym wsi (wynajem kwater, gastronomia, rzemiosło),
– zidentyfikowanie potencjalnych przeciwników nowych zamierzeń oraz osób niezdecydowanych w celu ukierunkowania akcji promocyjnej i wyjaśniającej,
– odpowiednie kształtowanie cen za usługi turystyczne – korzystanie z fachowego doradztwa, wykorzystanie doświadczeń innych – nawiązanie współpracy z innymi gminami/powiatami, już zaangażowanymi w agroturystykę oraz z organizacjami zrzeszającymi podmioty agroturystyczne,
– określenie grup społecznych turystów, dla których region przygotowuje ofertę wypoczynkową (np. kolonie letnie, zielone szkoły – dzieci i młodzież, wypoczynek rodzinny, osoby zainteresowane turystyką poznawczą, osoby starsze, kuracjusze z pobliskich uzdrowisk Buska i Solca, turyści tranzytowi) i ustalenie bieguna rozwoju, mającego za zadanie być wizytówką gminy i zarazem być lokomotywą jej rozwoju (np. miasto Jędrzejów z Muzeum Zegarów, Nagłowice z dworem Mikołaja Reja),
– ustalenie źródeł wsparcia finansowego i doradczego dla rolników zainteresowanych przystosowaniem swoich gospodarstw do potrzeb turystyki,
– przewidzenie zakresu i form udziału powiatu w rozwoju turystyki na jej obszarze (elastyczne operowanie dostępnymi gminom mechanizmami ekonomicznymi stymulującymi oczekiwane zachowania jej mieszkańców – podatki lokalne, zwolnienia podatkowe, udział finansów gminnych w przedsięwzięciach ułatwiających rozwijanie turystyki – telekomunikacja, sieć sanitarna, promocja, pomoc organizacyjna i prawna).

Wybrane obiekty turystyki pielgrzymkowej w Polsce

3/5 - (1 vote)

podrozdział pracy magisterskiej

Początki pielgrzymowania na ziemiach polskich sięgają czasów, kiedy żyły pierwsze plemiona pogańskie i nie istniało jeszcze państwo polskie. Główne miejsca kultu stanowiły wtedy świątynie, a także miejsca które miały znaczenie symboliczne takie jak: drzewa, figurki, jaskinie, groty, góry czy rzeki. Symbolika tych miejsc miała jednak ówcześnie jedynie charakter regionalny. Duże skupiska plemion łączyły swe siły i tworzyły wspólnoty. Ośrodkami wtedy istniejącymi były: Szczecin, Lednogóra, Góra Ślęża, Radagoszcz czy Łysiec (Łysa Góra). Góra Ślęża i Łysa Góra były prawdopodobnie jednymi z ważniejszych ośrodków kultu pogańskiego. Na temat Łysiej Góry pisze w swej kronice Jan Długosz tak: „Na jej szczycie znajdować się miała bożnica w bałwochwalstwie żyjących Słowian, gdzie bożkom Lelum i Polelum ofiary czyniono i podług innych czczono tu bożyszcza: Świst, Poświst, Pogoda…”. Dziś na szczycie tej góry znajduje się opactwo pobenedyktyńskie – Święty Krzyż. Miejsce to jest szczególne z uwagi na fakt, że zostało prawdopodobnie założone przez Bolesława Chrobrego w 1006r., a także przechowywane są tu relikwie drzewa Krzyża Świętego, na którym umarł Jezus Chrystus. Jest to zatem cały czas jedno z najważniejszych polskich sanktuariów. Ośrodki kultu pogańskiego zanikały w miarę rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa na ziemiach polskich (Jackowski, 2003).

Za pierwszą pielgrzymkę chrześcijańską uznaje się przyjazd Ottona III do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie, który zginął śmiercią męczeńską w związku z działalnością misyjną na Prusach. Średniowiecze to czas kiedy panuje kult osób zmarłych, do ich grobów czy relikwii. Szczególne znaczenie zyskali wtedy: św. Stanisław, św. Kinga, św. Jadwiga Śląska, św. Jadwiga Królowa. Kult Matki Bożej pojawił się także w momencie przyjęcia chrztu przez Polskę i zyskiwał cały czas na znaczeniu. Najbardziej znany wizerunek Matki Bożej znajdował się na Jasnej Górze w Częstochowie. Klasztor z wizerunkiem Czarnej Madonny stał się w niedługim czasie głównym miejscem pielgrzymkowym w Polsce. Kult ten urósł na mocy jeszcze bardziej po ślubach Jana Kazimierza który ogłosił Matkę Boską Królową Polski (Jackowski, 1996).

Sanktuaria maryjne powstały także w: Górce Klasztornej (XII w.), Bardzie Śląskim, Borku Starym, Borku Wielkopolskim, Górce Duchownej, Piasecznie, Starej Wsi, Piekarach Śląskich, Łąkach, Wambierzycach (XIII w.), Ludźmierzu, Sierpcu, Sianowie i Świętej Lipce.

Bardo Śląskie i Wambierzyce zostaną szczegółowo scharakteryzowane w dalszej części rozdziału. Wyjazdy pielgrzymkowe za granicę zostały zapoczątkowane od ok. XII w. i dotyczyły zazwyczaj zamożnych osobistości. Najczęściej podążano do: Fleury, Augsburg, Saint-Denis, Saint-Gilles i Tours (Schenk, 1979).

Pielgrzymki na stałe wpisały się w tradycje i coraz częściej miejscem docelowym była Ziemia Święta, Rzym czy Santiago de Compostela. Wiek XV i XVI to wzrost liczby sanktuariów, publikacja przewodników by przybliżyć i zaprowadzić w te cudowne miejsca. Kolejne lata wprowadziły nową funkcję w postrzeganie wypraw pielgrzymkowych. Zaczęły one nieść ze sobą chęć poznawania nowych miejsc, kultury, obyczajów ludności otaczających miejsca pielgrzymkowe (Jackowski, 2003).

Wiek XVII początkuje budowy kalwarii na cześć Męki Pańskiej, odtwarzające drogę krzyżową Chrystusa w Jerozolimie. Kolejne etapy stanowiły małe kapliczki, a droga miała zazwyczaj ok.30km. Pątnicy licznie przybywali do takich kalwarii gdyż zastępowała ona kosztowną pielgrzymkę do Ziemi Świętej. W Polsce powstały wówczas tak wspaniałe kalwarie jak: Kalwaria Zebrzydowska (1602), Jakość nad Notecią (1628), Kalwaria Żmudzka (1640), Wejherowo (1649), Werki koło Wilna (1662), Wacław (1668), Góra Kalwaria (1670), Krzeszów (1672), Wambierzyce (1681-1708), Góra św. Anny (1700-1709) oraz Ujazdów (1731) (Bilska, 1995).

Rozbiory Polski i utrata niepodległości wprowadziły regres w ruchu pielgrzymkowym mimo to nie zanikła potrzeba modlitwy i obcowania z Bogiem. XVIII wiek to czas dokonania aż 29 koronacji wizerunków Matki Bożej. Najważniejsza to koronacja Matki Boskiej Częstochowskiej w 1717roku. Na sześć lat wcześniej datowana jest pierwsza, stała, coroczna pielgrzymka z Warszawy do Częstochowy przetrwała do czasów współczesnych (Jabłoński, 1984).

Okres XIX i XX wieku to dominacja Częstochowy na skalę krajową, a także międzynarodową. Inne miejscowości zyskują znaczenie regionalne dla poszczególnych regionów Polski, dla Śląska: Piekary Śląskie, Góra Świętej Anny, Wambierzyce, Bardo Śląskie; dla Galicji: Sokal, Kalwaria Zebrzydowska, Kraków, Stara Wieś, Kalwaria Pacławska, Tuchów, Borek Stary, Kochawina; dla Warmii: Święta Lipka, Gietrzwałd; dla Kaszub: Wejherowo; dla Wileńszczyzny: Troki i Ostra Brama. Organizowano także pielgrzymki, które podkreślały tożsamość narodową i historię, określano je mianem „pątnictwa narodowego”. Zdaniem J. Góreckiego: „Na pątnictwo narodowe duży wpływ mieli mieszkańcy Śląska, którzy wędrówki te wiązali często z nawiedzeniem położonych na trasie ośrodków kultu religijnego, zwłaszcza tych najważniejszych, czyli Częstochowy i Kalwarii Zebrzydowskiej” (Górecki, 1994, s. 158).

Instrumenty kształtowania wizerunku miasta

5/5 - (1 vote)

podrozdział pracy dyplomowej

Odpowiedni dobór instrumentów budujących, kształtujących wizerunek danego miasta wpływa niezaprzeczalnie na skuteczność obranej strategii kreowania.

Przytaczając definicje instrumentów można posłużyć się słowami J. Altkorn`a: odpowiednio dobrane narzędzia, które zostały ukształtowane w taki sposób aby ich odpowiednie wykorzystanie przysporzyło pozytywnemu wizerunkowi miasta dla którego zostało stworzone, wykorzystane.
Instrumenty te można również postrzegać jako:

  • wyróżnienie na tle innych miast konkurencyjnych,
  • budowanie indywidualności miasta,
  • oddawanie charakteru, osobowości danego miejsca.

W zależności od przyjętej dla danego miasta strategii można  ją opierać ma jednym bądź kilku aspektach jednocześnie – następuje zatem rozróżnienie na strategie:

  • skoncentrowane,
  • rozproszone.

Parafrazując zatem można uznać, iż opisywane instrumenty powinny być środkami służącymi do budowania pochlebnego wizerunku oraz skupiać się na najważniejszych atrybutach posiadanych przez dane miasto.
Istnieją również określone czynniki, które są szczególnie wyróżniane w stosowanych przez miasta polskie strategiach.  Poszczególne aspekty zostały ukazane na poniższym wykresie.

Wykres 1. Czynniki stosowane w strategiach kształtowania wizerunku wśród miast polskich

Źródło: A.Stanowicka-Traczyk, Instrumenty strategii kształtowania wizerunku na przykładzie miasta polskich, Studia Regionalne i Lokalne, 2007, s. 55

Najczęstszą odpowiedzią jest atrakcyjne położenie miasta (ponad połowa badanych) . Wysoki wynik 41% uzyskał również profesjonalizm oraz kultura sprawowania władzy, trzecie w kolejności (prawie 35%) jest dziedzictwo kulturowe. Najmniejsze znaczenie wśród wymienionych ma gwara oraz liderzy opinii, a także sprawny system zarządzania kryzysowego.

Nie da się stuprocentowo przewidzieć czy obrane do strategii instrumenty będą prawidłowe.  Każde działanie w tym obszarze obarczone jest pewnego rodzaju ryzykiem – jednakże jak wspomniano wcześniej można je zminimalizować lub ograniczyć za pomocą prowadzonych kontroli w procesie budowania wizerunku miasta.

Należy również pamiętać, iż  obrane do strategii instrumenty powinny posiadać działanie długotrwałe ze względu na stosunkowo długi czas potrzebny do wywołania określonych efektów.

Instrumenty są dobierane pod kątem:

  • czegoś co wyróżnia miasto pośród innych,
  • misji jaką obiera miasto w strategii i codziennych działaniach,
  • cele jakie stawiane są budowaniu wizerunku.

J. Altkorn wśród najważniejszych wskazuje takie jak:

  • zachowania,
  • komunikację z otoczeniem,
  • postawę,
  • identyfikację wizualną.

Za jeden z instrumentów można uznać technikę kontaktu wizualnego. Technikę te określa się w literaturze jako system identyfikacji wizualnej, który precyzuje się jako metody użytkowania określonych środków bezpośrednio związanych z działalnością miasta.

Sposób ten wykorzystuje takie elementy jak m.in.:

  • powtarzalność charakterystycznego koloru,
  • wykorzystanie odpowiednich form plastycznych,
  • tworzenie sloganów reklamowych,
  • w celu trwałego utrzymania w świadomości odbiorców.

Wizerunek jest obrazem, który zaczyna funkcjonować w świadomości osoby, gdy ta usłyszy lub zobaczy logo danego obiektu.

Tożsamość wizualna stanowi jeden z czterech filarów systemu tożsamości przedsiębiorstwa, oprócz postawy organizacji, zachowania i komunikowania się z otoczeniem.

W. Gartner w swojej książce dokonuje również podziału w kontekście źródeł informacji wpływających jako instrument na budowanie wizerunku miejsca.
Wśród wspomnianego podziału wymieniono m.in.:

•    informacje promocyjne opracowane przez władze lokalne,
•    broszury, ulotki,
•    strona internetowa miasta,
•    prowadzone listy mailingowe,
•    informacje dystrybuowane przez biura podróży,
•    opinie szerzone przez mieszkańców,
•    dostępna na temat danego miejsca literatura, prasa,
•    dane z mass mediów.

Obrazy pochodzące z miejsca ukazywane w mediach czy w filmach znacząco wpływają na postrzeganie.  Prezentowanie miast za pomocą takiego instrumentu może w bardzo szybki sposób wpływać na wizerunek. Dowiedziono również, iż ogląda¬nie filmów ma bezpośrednie przełożenie na wzrost świadomości miejsc, a także wpływa na podejmowane przez  turystów decyzji o wyborze celu podróży.

Wśród innych narzędzi wykorzystywanych do budowania wizerunku można wymienić m.in.:
•    odpowiednio prowadzoną i redagowana stronę internetową miasta oraz innych portali dotyczącej tematyki tego miejsca,
•    stosowanie reklam internetowych,
•    wzmocnienie reklam wykorzystywanych w Internecie,
•    stosowanie właściwej identyfikacji wizualnej,
•    wprowadzanie i redagowanie treści na forach,
•    wprowadzanie dodatkowych materiałów  multimedialnych,
•    prowadzenie marketingu terytorialnego,
•    opracowywanie i wprowadzanie w użytek sloganów reklamowych,
•    stosowanie technik perswazji,
•    kampanie billboardowi.

Głównymi adresatami takich narzędzi są mieszkańcy, inwestorzy oraz turyści.

Po przeanalizowaniu narzędzi budowania wizerunku warto zaznaczyć również kto zajmuje się takimi działaniami na rzecz miasta.

Do kreatorów wizerunku miasta zaliczamy:

  • samorządowców,
  • instytucje samorządowe,
  • producentów dóbr powszechnego użytku związanych z nazwą danego miasta,
  • historyków,
  • producentów imprez,
  • organizacje pozarządowe,
  • honorowych obywateli miasta,
  • laureatów nagród,
  • artystów,
  • przedsiębiorców,
  • ofertę inwestycyjną,
  • media lokalne,
  • mass media,
  • Internet.