Atrakcyjność turystyczna miejscowości czy regionu jest pojęciem złożonym. Oprócz istniejących obiektywnie warunków środowiskowych, tak w sensie przyrodniczym, jak i społeczno-ekonomicznym, dużą rolę w jej ocenie odgrywa subiektywny czynnik psychologiczny.
Atrakcyjność turystyczną należy rozpatrywać kompleksowo, gdyż decydują o niej walory turystyczne, dostępność komunikacyjna oraz podaż usług związanych z zagospodarowaniem obszarów odwiedzanych. Jest więc ona pojęciem integrującym elementy, które stanowią podstawę rozwoju ruchu turystycznego, tzn. walory turystyczne, z warunkami zaspokajania potrzeb tego ruchu w postaci odpowiednio wykształconej infrastruktury turystycznej (technicznej i społecznej).
Walory turystyczne regionu stanowi zespół elementów środowiska naturalnego oraz elementów pozaprzyrodniczych, które są przedmiotem zainteresowań turysty. Biorąc pod uwagę motywy, jakimi kieruje się turysta walory turystyczne można podzielić na:
- wypoczynkowe, pozostające w ścisłej zależności od warunków środowiska naturalnego,
- specjalistyczne, które stanowi zespół cech środowiska naturalnego umożliwiający uprawianie różnych form turystyki kwalifikowanej,
- krajoznawcze, które obejmują osobliwości przyrodnicze (rezerwaty biosfery, parki narodowe, rezerwaty, obszary chronionego krajobrazu, pomniki przyrody itp.) i elementy kultury materialnej i duchowej, czyli: walory stworzone przez człowieka jak np. np. różnorodne muzea, walory dziedzictwa kulturowego (pomniki i grupy budynków o wybitnej wartości z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki oraz miejsca o wybitnej uniwersalnej wartości z historycznego, estetycznego, etnologicznego lub antropologicznego punku widzenia – konwencja UNESCO o ochronie światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego z 1972 r.).
- zabytkowe założenia urbanistyczne
- parki tematyczne.