Środowisko przyrodnicze i jego czystość odgrywają decydującą rolę w określaniu możliwości wypoczynku w danym regionie. W ostatnim okresie, kiedy ekolodzy coraz częściej zgłaszają obawy co do przetrwania czystych, a przez to pożądanych przez turystów obszarów, należy analizować stan środowiska i jego zanieczyszczenie. Od jego jakości bowiem zależy sukces gospodarki turystycznej, stanowiącej nierzadko jedyne źródło dochodów wielu słabo rozwiniętych obszarów na świecie.
Zasoby środowiska przyrodniczego stanowią często rdzeń produktu turystycznego, a także decydują o wartości i atrakcyjności wypoczynku lub podróży. Wciąż jednak niewielu przedstawicieli branży turystycznej uświadamia sobie bezpośrednią zależność między wyczerpywaniem się zasobów naturalnych regionu, a ubożeniem jego walorów turystycznych. Paradoks polega na tym, iż turystyka najbardziej zainteresowana czystym, niczym nieskażonym i nienaruszonym środowiskiem przyrodniczym, jednocześnie jest jedną z głównych działalności, która w skali masowej stanowi zagrożenie dla przyrody porównywalne z oddziaływaniem niektórych gałęzi przemysłu lub intensywnych upraw rolnych. Według D. Zaręby (2000) przemysł przyczynia się do degradacji środowiska naturalnego w 40 %, budownictwo w 20 %, komunikacja, podobnie jak rolnictwo, w 15 %, natomiast udział niekorzystnego wpływu gospodarki turystycznej wynosi 5 – 7 %. Relacje wzajemnego oddziaływania pomiędzy turystyką a środowiskiem przyrodniczym przedstawia ryc. 1.
Ryc.1. Relacje pomiędzy turystyką a środowiskiem przyrodniczym;
Źródło: Jędrzejczyk J.,1995, Ekologiczne uwarunkowania i funkcje turystyki,
Wydawnictwo „Śląsk”, Katowice, s.33